MS 400’lerden günümüze kadar korunan Şerefiye Sarnıcı, büyük bir enstalasyona dönüştü. Yeni cins müzecilik anlayışı Şerefiye Sarnıcı’nı yaşayan bir müze
haline getiriyor ve bunu yaparken çokça teknolojiden faydalanıyor. İstanbul’un üç büyük sarnıcı ortasında en az bilineni Şerefiye Sarnıcı, esaslı bir tarihe sahip. Piyer Loti Caddesi üstündeki sarnıç, 428-443 tarihleri içinde İmparator II. Theodosius tarafınca 32 sütun üzerine inşa edilmiş. 24 metreye 40 metrelik taban alanı ve 11 metrelik tavan yüksekliğiyle burası görkemli bir salon. Sütun başlıklarının tümü Korinth üslubunda; hepsi Marmara Adası mermerinden oyulmuş.
Üstü belediye binasıydı
Belgrad Ormanı ve civarındaki su kaynaklarından, Bozdoğan Kemeri Kanalı üzerinden ‘Nymphacum’, ‘Zeuksipps Banyoları’ ve ‘Büyük Saray’a su taksimi yapılmış. Kemer vasıtasıyla taşınan suyun depolanması maksadıyla sisteme Şerefiye Sarnıcı da ek edilmiş. Şerefiye Sarnıcı ismini, bulunduğu mahalleden alıyor. 1800’lerin sonunda, üzerine Arif Paşa Konağı inşa edilmiş. Bu bina 1930-1984 içinde İstanbul Belediye Hizmet Binası, akabinde Eminönü Belediye Binası olarak hizmet vermiş. 2010’da İstanbul Büyükşehir Belediyesi, Eminönü Belediyesi Binası’nın ek kısımlarının yıkımını gerçekleştirmiş, tarihi yapıya ziyan vermeden binanın altında kalan sarnıç ortaya çıkarılmış… Burada bir müddetdir, saat başı, son teknolojiyle kurgulanmış görsel bir sunum yapılıyor. Arttırılmış gerçeklik teknolojisiyle, altyapısına tek çivi çakılmadan yapılan iş, yerin tamamının dev bir ekrana dönüştürülmesi olarak özetlenebilir.
Şov sarnıcın oluşum sürecine tanıklık etmenizi sağlıyor, İstanbul’un su yollarının izini sürerek Bizans’tan Osmanlı’ya ve Cumhuriyet periyoduna bir seyahate çıkarıyor. 360 derecelik dev bir ekrana dönüşen Şerefiye Sarnıcı her gün 9.00-19.00 saatleri içinde ziyarete açık. Müze kart geçmiyor. Biletler tam 30, öğrenci 10 lira.
İkinci sefer onarıma girdi
Yerebatan Sarnıcı
Bizans İmparatoru I. Ioustinianos’un 532 yılında Büyük Saray’a su sağlamak için yaptırdığı Yerebatan Sarnıcı, mimari ihtişamıyla insanın üstünde bir saray izlenimi bırakıyor. 80 milyon metreküp su kapasitesine sahip sarnıca, 25 kilometre kadar uzaktaki Belgrad Ormanı’ndan bir dizi kemer ve tünel aracılığıyla su getirilmiş. Sarnıçta 336 adet sütun ve birçoklarının üstlerinde Korint ve Dor üsluplarında sütun başları var. Sarnıcın en sonunda sütun esası olarak kullanılan iki Gorgon başından birinin aksi, birininse düz konduğuna nazaran, bu başlar bu biçimdelarda yalnızca sütunları yükseltmek hedefiyle platform olarak kullanılmış. Osmanlılar sarnıçta biriken suyu değil, kaynağından gelmiş olanı içmeyi, sarnıç suyunu da bahçeleri sulamak için kullanmayı tercih etmişler. sonrasındasındaki senelerda, çöp olarak kullanılan sarnıçta 1987’de tamamlanan onarımla ziyaretçilerin yürüyebileceği yollar yapıldı. Bu büyülü atmosferi deneyimleyebilmek için geçen yıl başlayan büyük onarım çalışmasının bitmesini beklemek gerekiyor.
Değeri bilinene kadar çöplük olarak kullanıldı
Binbirdirek Sarnıcı
İmran Öktem Caddesi’nden sola döndüğünüz vakit Yerebatan Sarnıcı’ndan daha sonra kentteki ikinci büyük sarnıç olan Binbirdirek Sarnıcı’na rastlarsınız. Artık ortasında su olmayan ve geçirdiği restorasydaha sonrasında tertipler için kullanılan sarnıç, kayıtlara nazaran, IV. yüzyılda İmparator I. (Büyük) Konstantinos’un hükümdarlığı sırasında yaptırılmaya başlamış. Günümüze ulaşan kısımları ise V. ve VI. yüzyıldan kalma. İçinde yalnızca 224 sütun ve üzerlerinde hiç bir sürece bulunmayan piramit biçiminde başlıklar var. Yerebatan’dan farklı olarak, sütunlar da başlıklar da öbür yapılardan getirilmemiş, şahsen sarnıç için yapılmış. Her sütun, yerin 5 metre altına kadar inen temellere sahip. Maalesef bir periyot sarnıcın kubbesi değer bilmez şahıslarca daha kolay çöp atılabilmesi için genişletilmiş ve sarnıç bir mezbelelik haline gelmiş, o denli ki onarıma başlayabilmek için sarnıçtan 7 bin kamyon dolusu çöp çıkarılmış.
haline getiriyor ve bunu yaparken çokça teknolojiden faydalanıyor. İstanbul’un üç büyük sarnıcı ortasında en az bilineni Şerefiye Sarnıcı, esaslı bir tarihe sahip. Piyer Loti Caddesi üstündeki sarnıç, 428-443 tarihleri içinde İmparator II. Theodosius tarafınca 32 sütun üzerine inşa edilmiş. 24 metreye 40 metrelik taban alanı ve 11 metrelik tavan yüksekliğiyle burası görkemli bir salon. Sütun başlıklarının tümü Korinth üslubunda; hepsi Marmara Adası mermerinden oyulmuş.
Üstü belediye binasıydı
Belgrad Ormanı ve civarındaki su kaynaklarından, Bozdoğan Kemeri Kanalı üzerinden ‘Nymphacum’, ‘Zeuksipps Banyoları’ ve ‘Büyük Saray’a su taksimi yapılmış. Kemer vasıtasıyla taşınan suyun depolanması maksadıyla sisteme Şerefiye Sarnıcı da ek edilmiş. Şerefiye Sarnıcı ismini, bulunduğu mahalleden alıyor. 1800’lerin sonunda, üzerine Arif Paşa Konağı inşa edilmiş. Bu bina 1930-1984 içinde İstanbul Belediye Hizmet Binası, akabinde Eminönü Belediye Binası olarak hizmet vermiş. 2010’da İstanbul Büyükşehir Belediyesi, Eminönü Belediyesi Binası’nın ek kısımlarının yıkımını gerçekleştirmiş, tarihi yapıya ziyan vermeden binanın altında kalan sarnıç ortaya çıkarılmış… Burada bir müddetdir, saat başı, son teknolojiyle kurgulanmış görsel bir sunum yapılıyor. Arttırılmış gerçeklik teknolojisiyle, altyapısına tek çivi çakılmadan yapılan iş, yerin tamamının dev bir ekrana dönüştürülmesi olarak özetlenebilir.
Şov sarnıcın oluşum sürecine tanıklık etmenizi sağlıyor, İstanbul’un su yollarının izini sürerek Bizans’tan Osmanlı’ya ve Cumhuriyet periyoduna bir seyahate çıkarıyor. 360 derecelik dev bir ekrana dönüşen Şerefiye Sarnıcı her gün 9.00-19.00 saatleri içinde ziyarete açık. Müze kart geçmiyor. Biletler tam 30, öğrenci 10 lira.
İkinci sefer onarıma girdi
Yerebatan Sarnıcı
Bizans İmparatoru I. Ioustinianos’un 532 yılında Büyük Saray’a su sağlamak için yaptırdığı Yerebatan Sarnıcı, mimari ihtişamıyla insanın üstünde bir saray izlenimi bırakıyor. 80 milyon metreküp su kapasitesine sahip sarnıca, 25 kilometre kadar uzaktaki Belgrad Ormanı’ndan bir dizi kemer ve tünel aracılığıyla su getirilmiş. Sarnıçta 336 adet sütun ve birçoklarının üstlerinde Korint ve Dor üsluplarında sütun başları var. Sarnıcın en sonunda sütun esası olarak kullanılan iki Gorgon başından birinin aksi, birininse düz konduğuna nazaran, bu başlar bu biçimdelarda yalnızca sütunları yükseltmek hedefiyle platform olarak kullanılmış. Osmanlılar sarnıçta biriken suyu değil, kaynağından gelmiş olanı içmeyi, sarnıç suyunu da bahçeleri sulamak için kullanmayı tercih etmişler. sonrasındasındaki senelerda, çöp olarak kullanılan sarnıçta 1987’de tamamlanan onarımla ziyaretçilerin yürüyebileceği yollar yapıldı. Bu büyülü atmosferi deneyimleyebilmek için geçen yıl başlayan büyük onarım çalışmasının bitmesini beklemek gerekiyor.
Değeri bilinene kadar çöplük olarak kullanıldı
Binbirdirek Sarnıcı
İmran Öktem Caddesi’nden sola döndüğünüz vakit Yerebatan Sarnıcı’ndan daha sonra kentteki ikinci büyük sarnıç olan Binbirdirek Sarnıcı’na rastlarsınız. Artık ortasında su olmayan ve geçirdiği restorasydaha sonrasında tertipler için kullanılan sarnıç, kayıtlara nazaran, IV. yüzyılda İmparator I. (Büyük) Konstantinos’un hükümdarlığı sırasında yaptırılmaya başlamış. Günümüze ulaşan kısımları ise V. ve VI. yüzyıldan kalma. İçinde yalnızca 224 sütun ve üzerlerinde hiç bir sürece bulunmayan piramit biçiminde başlıklar var. Yerebatan’dan farklı olarak, sütunlar da başlıklar da öbür yapılardan getirilmemiş, şahsen sarnıç için yapılmış. Her sütun, yerin 5 metre altına kadar inen temellere sahip. Maalesef bir periyot sarnıcın kubbesi değer bilmez şahıslarca daha kolay çöp atılabilmesi için genişletilmiş ve sarnıç bir mezbelelik haline gelmiş, o denli ki onarıma başlayabilmek için sarnıçtan 7 bin kamyon dolusu çöp çıkarılmış.