Netflix belgesel dizisi Break Point’in altıncı bölümünde, son on yılın çoğunu dünyanın ilk 100’ünde geçiren tenisçi Ajla Tomljanovic, 2022 Wimbledon’a ulaştıktan sonra sıkıcı bir antrenman odasında antrenman minderine yayılmış olarak gösteriliyor. çeyrek final .Babası Ratko hamstringlerini esnetiyor. Ratko korkunç buz banyosu zamanının geldiğini duyurmadan önce, kız kardeşinden ve idolü ve akıl hocası, 18 kez Major şampiyonu Chris Evert’ten bir tebrik telefonu alır. “Bu arada,” demişti Tomljanovic bir keresinde, “odamız var mı?” Kızı dünyanın en önemli tenis turnuvasında son sekizde yerini aldıktan kısa bir süre sonra, Booking.com’da Ratko’nun Londra’daki kalış süresini uzattığı görüldü.
Tipik bir spor belgeselinin konusu değil, profesyonel bir tenisçinin hayatı. Sadece küçük bir koç, fizyoterapist ve belki de bir ebeveyn çemberiyle yılın büyük bir bölümünde dünyayı dolaşarak, diğer üst düzey sporların menajerlere ve yöneticilere yüklediği bürokratik güçlükleri tek başlarına omuzlarlar. Bazı turnuvalarda otel konaklamalarından daha uzun süre dayanarak kendilerini bile şaşırtsalar da, çoğu olayda onlara her hafta sıralamadaki yerlerini hatırlatan devrenin olağan eziyetlerine alışıktırlar. Artık en iyi Amerikan erkek oyuncusu olan Taylor Fritz’in Break Point’in bir bölümünde belirttiği gibi, “Teniste mutlu olmak zordur çünkü her hafta biri hariç herkes kaybeder.” Bu, önemli ölçüde daha fazla kazanan bir oyuncunun ayıltıcı bir çetelesidir. turdaki yaklaşık 2.000 takım arkadaşından daha fazla.
Yürütücü Yapımcılığını Paul Martin ve Akademi Ödüllü film yapımcısı James Gay-Rees’in üstlendiği Break Point, Come Over sporu hakkında parlak, iyi hazırlanmış ve erişilebilir belgeseller hazırlamak için mücadele eden tenis hayranlarına bir hediye olarak bu yıl gösterime girdi. Bugün tenis, en az beş farklı oyuncunun – Williams kardeşler Roger Federer, Rafael Nadal ve Novak Djokovic – kesinlikle kendilerine ait bir mini diziyi hak ettiği bir çağın alacakaranlığında. Ancak sporun hiçbir zaman kendi ya hep ya hiç, her sezon farklı bir profesyonel spor takımına eşlik eden tam erişimli Amazon programı ya da ortak yapımcılığını üstlendiği belgeseller olan “The Last Dance”in yer aldığı etkinlik TV statüsü olmadı. ESPN ve Netflix, Michael Jordan’ın Chicago Bulls aracılığıyla lüks konuşmacılarıyla birlikte: Nas, Isiah Thomas, “eski Chicago’lu” Barack Obama. Belki de bunun nedeni, türün anlatı mecazlarının zaferlere ve Gatorade duşlarına yönelirken, profesyonel tenisin prosedürel ve psikolojik gerçeklerinin başka yerde yatmasıdır. “Break Point”in 10 bölümü tenisi romantik olmayan bir şekilde gösteriyor: Bu, ana teması kayıp olan ender bir spor belgeseli.
Andre Agassi’nin akıldan çıkmayacak kadar samimi anı kitabı Open’da, tenis takvimini incelikli bir şiirle anlatıyor ve “yıla dünyanın diğer ucunda, Avustralya Açık’ta nasıl başladığımızı ve ardından sadece güneşi nasıl kovaladığımızı” ayrıntılarıyla anlatıyor. Yılın ilk Grand Slam’inde başlayan ve Kasım ayındaki yıl sonu şampiyonasında sona eren “Break Point”in yapısını daha az tanımlıyor. Her turnuvada, ilgi odağı olan oyuncular etkileyici sonuçlar elde eder ve sonra genellikle kaybederler, bazen sporun azimli yıldızları tarafından yavaşlatılırlar, ancak daha çok sinirlilik veya bitkinlik nöbetleri nedeniyle. Bir futbol topuyla hokkabazlık yaparak veya ev yapımı bir R&B ile rahatlayarak bulabildikleri her yerde teselli buluyorlar. Bir otel odasında izleyin. Ancak daha çok çalışmak, daha akıllı olmak ve daha çok acıkmak için taahhütlerini ikiye katlarken birçok gözyaşı dökülüyor. Yunan oyuncu Stefanos Tsitsipas, “Şampiyon zihniyeti oluşturmak için soğukkanlı olmalısınız” diyor.
Tipik bir spor belgeselinin konusu değil, profesyonel bir tenisçinin hayatı. Sadece küçük bir koç, fizyoterapist ve belki de bir ebeveyn çemberiyle yılın büyük bir bölümünde dünyayı dolaşarak, diğer üst düzey sporların menajerlere ve yöneticilere yüklediği bürokratik güçlükleri tek başlarına omuzlarlar. Bazı turnuvalarda otel konaklamalarından daha uzun süre dayanarak kendilerini bile şaşırtsalar da, çoğu olayda onlara her hafta sıralamadaki yerlerini hatırlatan devrenin olağan eziyetlerine alışıktırlar. Artık en iyi Amerikan erkek oyuncusu olan Taylor Fritz’in Break Point’in bir bölümünde belirttiği gibi, “Teniste mutlu olmak zordur çünkü her hafta biri hariç herkes kaybeder.” Bu, önemli ölçüde daha fazla kazanan bir oyuncunun ayıltıcı bir çetelesidir. turdaki yaklaşık 2.000 takım arkadaşından daha fazla.
Yürütücü Yapımcılığını Paul Martin ve Akademi Ödüllü film yapımcısı James Gay-Rees’in üstlendiği Break Point, Come Over sporu hakkında parlak, iyi hazırlanmış ve erişilebilir belgeseller hazırlamak için mücadele eden tenis hayranlarına bir hediye olarak bu yıl gösterime girdi. Bugün tenis, en az beş farklı oyuncunun – Williams kardeşler Roger Federer, Rafael Nadal ve Novak Djokovic – kesinlikle kendilerine ait bir mini diziyi hak ettiği bir çağın alacakaranlığında. Ancak sporun hiçbir zaman kendi ya hep ya hiç, her sezon farklı bir profesyonel spor takımına eşlik eden tam erişimli Amazon programı ya da ortak yapımcılığını üstlendiği belgeseller olan “The Last Dance”in yer aldığı etkinlik TV statüsü olmadı. ESPN ve Netflix, Michael Jordan’ın Chicago Bulls aracılığıyla lüks konuşmacılarıyla birlikte: Nas, Isiah Thomas, “eski Chicago’lu” Barack Obama. Belki de bunun nedeni, türün anlatı mecazlarının zaferlere ve Gatorade duşlarına yönelirken, profesyonel tenisin prosedürel ve psikolojik gerçeklerinin başka yerde yatmasıdır. “Break Point”in 10 bölümü tenisi romantik olmayan bir şekilde gösteriyor: Bu, ana teması kayıp olan ender bir spor belgeseli.
Andre Agassi’nin akıldan çıkmayacak kadar samimi anı kitabı Open’da, tenis takvimini incelikli bir şiirle anlatıyor ve “yıla dünyanın diğer ucunda, Avustralya Açık’ta nasıl başladığımızı ve ardından sadece güneşi nasıl kovaladığımızı” ayrıntılarıyla anlatıyor. Yılın ilk Grand Slam’inde başlayan ve Kasım ayındaki yıl sonu şampiyonasında sona eren “Break Point”in yapısını daha az tanımlıyor. Her turnuvada, ilgi odağı olan oyuncular etkileyici sonuçlar elde eder ve sonra genellikle kaybederler, bazen sporun azimli yıldızları tarafından yavaşlatılırlar, ancak daha çok sinirlilik veya bitkinlik nöbetleri nedeniyle. Bir futbol topuyla hokkabazlık yaparak veya ev yapımı bir R&B ile rahatlayarak bulabildikleri her yerde teselli buluyorlar. Bir otel odasında izleyin. Ancak daha çok çalışmak, daha akıllı olmak ve daha çok acıkmak için taahhütlerini ikiye katlarken birçok gözyaşı dökülüyor. Yunan oyuncu Stefanos Tsitsipas, “Şampiyon zihniyeti oluşturmak için soğukkanlı olmalısınız” diyor.