Hakkâri’ye ulaşım için en kolay yol Yüksekova’ya uçakla gitmek ve oradan araç kiralamak. Aracınız yoksa zorlanırsınız, benden söylemesi. Zira görülecek yerler daima kentin etrafında ve imkânınız var ise dörtçeker araç kiralamalısınız. Biz iki bayan, otomobilimize atlayıp 11 kenti geze geze, 6 günde gittik. hiç bir yere uğramasaydık 20 saat sürerdi. Hakkâri’ye gece girmememiz konusunda epey uyarıldık lakin denk geldi; 1.30’da vardık. ‘Canım Hakkâri’me Güzel Geldiniz’ tabelası karşılıyor bizi. Bir köprüden geçiyoruz ve çabucak geldik sanıyoruz. Nerdee… Dolan babam dolan, tırman babam tırman. ‘Depin Virajları’ deniyor bu yola. Hakkâri için bir liste hazırladım. Genelde de daima müsaade alarak gidilecek yerleri seçmişim. Müsaadeler valilikten alınıyor. Ancak iş bitmiyor. ‘Gideceğim yeri navigasyona müellif giderim’ geçerli değil. Yanınıza kesinlikle bir mahallî rehber almanız gerek. Lokal rehberler günlük 500 lira. Bu en yüksek fiyat. Kalacağınız gün ve gideceğiniz yere bakılırsa indirim yapıyorlar. Kalacak en merkezi yer, Şenler Otel. Biz Özel İdare’nin misafirhanesinde kaldık. Aracınız yoksa misafirhanede konaklamak güç olabilir. Rehber, otel, rota her şey hazırsa Hakkâri’yi yaşamaya başlayalım.
Tarihi taş meskenleri görün
Birinci günümüzde Çukurca’ya gidiyoruz. Sanırım hayatımda geçtiğim en hoş yollardan biri… Göğe uzanan dağlar, yanında akan Zap Suyu, daracık koridor üzere yol; bir kanyonun ortasından otomobille geçmek üzere. Nerenin fotoğrafını çekeceğini şaşırıyor insan. Çukurca küçük bir yer. Tarihi taş meskenleri var. İlçeye varır varmaz gençler gelip size rehberlik edebileceğini söylüyor. Yakup ve arkadaşı bizi gezdiriyor. Yürüyecek bir sokak yok. Dağ taş tırmanılıyor. Ayağınıza en azından bir spor ayakkabı giyin. Köylerini de gezdik. Pirinç yetişiyormuş. Çok şaşırdık. Gördüğüm en kocaman dut ağaçları buradaydı. Her biri birbirinden farklı lezzetteki böğürtlenleri de burada yedim.
Çukurca’da dev dut ağaçları…
20 bin yıllık Cilo Buzulları
Bu seyahate dair en büyük hayalim 20 bin yıllık Cilo Buzulları’nı görmekti. Bunun için evvel bir köye çıkıp rehber aldık. Cilo Dağcılık’tan Hacı Tansu Hocam bizi İlyas’a emanet etti. 18 kardeşi, 3 annesi var ve en sevdiği şey çay. Bu hoş yürekli adam beni hayallerime götürdü. Evvel araç değiştirmemiz gerekti. İlyas’ın minibüsünün şoför koltuğunu ele geçirdim. Ben debriyaja bastım, o vitesi değiştirdi. Vites arızalı zira. 1 saat kadar epey bozuk yollardan gidip 4 saat de yürüdük. Aslında tempolu yürüyüşte epeyce daha kısa sürebilir ancak fotoğraf çekmekten yürüyemiyorsun… 3.250 metrede, oksijenden uçuyoruz. Hareketler yavaşlıyor. Buzullar uzaktan görününce hava da soğumaya başladı. Polarlarımızı giydik. Nefes kesen bir atmosfer var. hiç bir kamera gözümün gördüğü şeyi size aktaramaz. Onu yaşamak gerekiyor.
Sineber Şelalesi
Buzulların ortasındaki kuyuların tabanı gözükmüyor. Biri düşse asla çıkaramazsınız. Taa uzaklarda Gelezo Şelalesi bir buzulun ortasından çıkıyor, öbür bir buzulun gerisinde kayboluyor. Dev bir çatlak yüzünden artık şelalenin yanına gidilemiyor. 20 bin yıllık buzullar eriyor. Şahit oluyorsunuz ve hiçbir şey yapamıyorsunuz. Ne kadar acı! Bölge Cennet Cehennem Vadisi olarak biliniyor.
Yürüyüşe başlanan yer Cennet, bahar aylarında çiçek bahçesine dönüyormuş. Buzulların bulunduğu yer her vakit soğuk, Cehennem demişler. Akşam olup geri döndüğümüzde herkes bizi merak etmiş. Bölgede telefon çekmiyor. Yalnız gidilmemesi gereken coğrafyalar. Bir daha sonraki durağımız Sineber Şelalesi. Kaval Vadisi’ndeki Sineber Şelalesi’ne Hacı Tansu Hocam gdolayıyor. Yolda da bombayı atlatıyor; bölgedeki ajansların muhabirleri de bizimle olacak. 60 metre civarındaki şelaleden ipli iniş yapacağız. Hakkâri ‘canyoning’ sporuyla tanışacak. Bu anı ölümsüzleştireceğiz. Gittiğimizde dere çamur akıyordu. ‘21 gün sürecek, yanacağız sıcaktan’ diye yola çıktığımız Doğu tıbbımızda yağmur, sel bir gün olsun peşimizi bırakmadı.
Canyoning’le tanışma
Sineber Şelalesi pırıl pırıl. Çamura aldırmayıp giriyoruz suya. Şelalenin doruğunda aslında bulmayı umduğumuz berrak, masmavi suları ve öteki küçük şelaleleri görmek bizi fazlaca keyifli ediyor. Kuruyoruz istasyonu ve salıyoruz kendimizi aşağı. Bu unutulmaz anılarımız ana haber bültenlerinde yerini alıyor: “Terörden temizlenen Kaval Vadisi canyoning atletlerini ağırlıyor.” Aslında Hakkâri için epey planımız vardı ancak Sat Gölleri’ne müsaade alamadık. Oradaki gölleri ve duvar fotoğraflarını bakılırsamedim. Peşimizi bırakmayan yağmur ve sellerden nereye gitsek çamur. Bu sebepten Berçelan Yaylası’na gitmekten de vazgeçtik. Yüksekova’yı sel bastı. Gidemedik. Baht… Daima “niçin bu mevsim geldin” diye sordular. Hakkâri’nin baharı temmuz başıymış. vakit içindema yanlışıyla hava muhalefetine denk geldik. bir daha de mükemmel bir tecrübe oldu. Halkı memleketini gözü üzere koruyor. Gittiğimiz yerler sıfır çöp! Bu mükemmel bir şey. Ülkemin her yerinde bu hassaslığı görmek dileklerimle hoşçakal Hakkâri.
Kahvaltısı fazlaca farklı
Hakkâri kahvaltısını kesinlikle denemelisiniz. O kadar çeşit var ki daha evvel hiç denemediğiniz. Siyabo, kavut ve murtea en sevdiklerim oldu. Hakkâri Evi’nde yiyebilirsiniz. Yöresel yemekler az yapılıyor. Çukurca’daki Zap Sofrası’nda aşçı pazar günleri çalışmıyor. Yiyemedik. Hakkâri Evi’nde sipariş üzerine yöresel yemek hazırlıyorlar. Merkezde Hakkâri Sofrası ve Maladayke (anne evi) yöresel yemek adresleri.
Lastiklere dikkat!
Hakkâri hakkında dikkat edilecek en kıymetli konu bol ölçüde patlayan lastiğiniz olabilir. Bir günde iki kez tıpkı lastiğimiz patladı. Biri Depin Virajları’nın yol imal çalışmalarında, başkası tıpkı akşam asfalt yolda. Hakkâri’nin taşları bıçak üzere keskin. Tamir de olmuyor. Yenisini almak zorunda kalıyorsunuz.
Tarihi taş meskenleri görün
Birinci günümüzde Çukurca’ya gidiyoruz. Sanırım hayatımda geçtiğim en hoş yollardan biri… Göğe uzanan dağlar, yanında akan Zap Suyu, daracık koridor üzere yol; bir kanyonun ortasından otomobille geçmek üzere. Nerenin fotoğrafını çekeceğini şaşırıyor insan. Çukurca küçük bir yer. Tarihi taş meskenleri var. İlçeye varır varmaz gençler gelip size rehberlik edebileceğini söylüyor. Yakup ve arkadaşı bizi gezdiriyor. Yürüyecek bir sokak yok. Dağ taş tırmanılıyor. Ayağınıza en azından bir spor ayakkabı giyin. Köylerini de gezdik. Pirinç yetişiyormuş. Çok şaşırdık. Gördüğüm en kocaman dut ağaçları buradaydı. Her biri birbirinden farklı lezzetteki böğürtlenleri de burada yedim.
Çukurca’da dev dut ağaçları…
20 bin yıllık Cilo Buzulları
Bu seyahate dair en büyük hayalim 20 bin yıllık Cilo Buzulları’nı görmekti. Bunun için evvel bir köye çıkıp rehber aldık. Cilo Dağcılık’tan Hacı Tansu Hocam bizi İlyas’a emanet etti. 18 kardeşi, 3 annesi var ve en sevdiği şey çay. Bu hoş yürekli adam beni hayallerime götürdü. Evvel araç değiştirmemiz gerekti. İlyas’ın minibüsünün şoför koltuğunu ele geçirdim. Ben debriyaja bastım, o vitesi değiştirdi. Vites arızalı zira. 1 saat kadar epey bozuk yollardan gidip 4 saat de yürüdük. Aslında tempolu yürüyüşte epeyce daha kısa sürebilir ancak fotoğraf çekmekten yürüyemiyorsun… 3.250 metrede, oksijenden uçuyoruz. Hareketler yavaşlıyor. Buzullar uzaktan görününce hava da soğumaya başladı. Polarlarımızı giydik. Nefes kesen bir atmosfer var. hiç bir kamera gözümün gördüğü şeyi size aktaramaz. Onu yaşamak gerekiyor.
Sineber Şelalesi
Buzulların ortasındaki kuyuların tabanı gözükmüyor. Biri düşse asla çıkaramazsınız. Taa uzaklarda Gelezo Şelalesi bir buzulun ortasından çıkıyor, öbür bir buzulun gerisinde kayboluyor. Dev bir çatlak yüzünden artık şelalenin yanına gidilemiyor. 20 bin yıllık buzullar eriyor. Şahit oluyorsunuz ve hiçbir şey yapamıyorsunuz. Ne kadar acı! Bölge Cennet Cehennem Vadisi olarak biliniyor.
Yürüyüşe başlanan yer Cennet, bahar aylarında çiçek bahçesine dönüyormuş. Buzulların bulunduğu yer her vakit soğuk, Cehennem demişler. Akşam olup geri döndüğümüzde herkes bizi merak etmiş. Bölgede telefon çekmiyor. Yalnız gidilmemesi gereken coğrafyalar. Bir daha sonraki durağımız Sineber Şelalesi. Kaval Vadisi’ndeki Sineber Şelalesi’ne Hacı Tansu Hocam gdolayıyor. Yolda da bombayı atlatıyor; bölgedeki ajansların muhabirleri de bizimle olacak. 60 metre civarındaki şelaleden ipli iniş yapacağız. Hakkâri ‘canyoning’ sporuyla tanışacak. Bu anı ölümsüzleştireceğiz. Gittiğimizde dere çamur akıyordu. ‘21 gün sürecek, yanacağız sıcaktan’ diye yola çıktığımız Doğu tıbbımızda yağmur, sel bir gün olsun peşimizi bırakmadı.
Canyoning’le tanışma
Sineber Şelalesi pırıl pırıl. Çamura aldırmayıp giriyoruz suya. Şelalenin doruğunda aslında bulmayı umduğumuz berrak, masmavi suları ve öteki küçük şelaleleri görmek bizi fazlaca keyifli ediyor. Kuruyoruz istasyonu ve salıyoruz kendimizi aşağı. Bu unutulmaz anılarımız ana haber bültenlerinde yerini alıyor: “Terörden temizlenen Kaval Vadisi canyoning atletlerini ağırlıyor.” Aslında Hakkâri için epey planımız vardı ancak Sat Gölleri’ne müsaade alamadık. Oradaki gölleri ve duvar fotoğraflarını bakılırsamedim. Peşimizi bırakmayan yağmur ve sellerden nereye gitsek çamur. Bu sebepten Berçelan Yaylası’na gitmekten de vazgeçtik. Yüksekova’yı sel bastı. Gidemedik. Baht… Daima “niçin bu mevsim geldin” diye sordular. Hakkâri’nin baharı temmuz başıymış. vakit içindema yanlışıyla hava muhalefetine denk geldik. bir daha de mükemmel bir tecrübe oldu. Halkı memleketini gözü üzere koruyor. Gittiğimiz yerler sıfır çöp! Bu mükemmel bir şey. Ülkemin her yerinde bu hassaslığı görmek dileklerimle hoşçakal Hakkâri.
Kahvaltısı fazlaca farklı
Hakkâri kahvaltısını kesinlikle denemelisiniz. O kadar çeşit var ki daha evvel hiç denemediğiniz. Siyabo, kavut ve murtea en sevdiklerim oldu. Hakkâri Evi’nde yiyebilirsiniz. Yöresel yemekler az yapılıyor. Çukurca’daki Zap Sofrası’nda aşçı pazar günleri çalışmıyor. Yiyemedik. Hakkâri Evi’nde sipariş üzerine yöresel yemek hazırlıyorlar. Merkezde Hakkâri Sofrası ve Maladayke (anne evi) yöresel yemek adresleri.
Lastiklere dikkat!
Hakkâri hakkında dikkat edilecek en kıymetli konu bol ölçüde patlayan lastiğiniz olabilir. Bir günde iki kez tıpkı lastiğimiz patladı. Biri Depin Virajları’nın yol imal çalışmalarında, başkası tıpkı akşam asfalt yolda. Hakkâri’nin taşları bıçak üzere keskin. Tamir de olmuyor. Yenisini almak zorunda kalıyorsunuz.