Motosikletle düş üzere bir rota: ‘TransAnatolia’

Oylum

Global Mod
Global Mod
TransAnatolia 13-21 Ağustos’ta yapılacaktı bu yıl. Tüm hazırlıkları tamamlanan yarış, orman yangınları niçiniyle tam günü aşikâr olmamakla birlikte eylüle ertelendi. Bu kapsamlı ve değerli yarışı geçen yıl takip ettim. Heyecanlı bir takipti…

Bu her ne kadar çeşitli araçların katıldığı bir yarış olsa da ben motorumla yarış haricindeki hoşlukların peşinde oldum ancak bir yandan da canlı olarak yarışı takip ettim. Birinci gün gayem yarışın en hoş imgeler vereceği noktalardan biri, Sapanca tarafındaki Soğucak Yaylası’ydı. Yarışçıların yoluna hoş bir alternatif paralel rota bulma emeliyle yaylanın yolunu tuttum.

Yol motosikletle çıkmak için biraz sancılı. Düşe kalka devam ettim; son bir zirve var, onu bir aştım, cennet… Bulutların üzerindeyim, yemyeşil her yer. Kamp için burası fazlaca fazlaca uygun bir noktaydı ancak yarışı takip ettiğim için ortak kamp alanına ulaşmam gerekiyordu.
O niçinle biraz üzülerek Soğucak Yaylası’nı gerimde bırakıp Abant’a hakikat yola koyuldum. Abant sapağından daha sonra kampa kadarki 22 kilometrelik yol şiir üzere…

Abant’taki birinci gece kampı hakikaten hayli özeldi. Her yerden mekanik sesleri geliyor. Tamiratlar yapılıyor… Sabah topladım çadırı ve epeyce fazlaca hoş yollardan yarışçıların su geçişi yapacağı noktaya vardım. Yani Kızık Yaylası’na… Yayla ve köy bir sinema seti üzere. Buradaki su geçiş noktasında yarışçıların geçişini keyifle izledim. Akabinde devam edip Ankaralı motosikletçilerin sevdiği Kıbrısçık yoluna girdim. Ankaralı şoförler bir çıkar; Ayaş, Beypazarı, Kıbrısçık, Seben, Nallıhan, Mihalıççık, Polatlı derken bir pazar günü tipinde 500 kilometreyi harikulade görüntülü ve virajlı yollardan tamamlayıp dönerler.


Onur Çakı (solda): “Arkamda motorum, yanımda çadırım, elimde yemeğim. Köyden almışım mısırımı, közlüyorum. Yıldızların altında. Konutta üzereyim.”

ORMANDAN BOZKIRA

Yemekten daha sonra Beypazarı’nın güneyinden Polatlı’ya hakikat orta yollardan indim. Burada yavaş yavaş ormanları geride bıraktık ve ortam bozkıra gerçek yaklaştı.


TransAnatolia’nın ikinci durağı Haymana’ya devam ettim. Bir an evvel de ulaşmak istedim zira gece otelde kalınacaktı. O gece güzelce dinlendikten daha sonra sabah güne hazır bir biçimde uyandım. Haymana’dan çıkıp Tuz Gölü’ne indim. Sinemalardaki üzere motorla gölün üstünde gideyim istedim lakin durduğum turistik noktada olabilecek üzere değildi. Yerlilere sorarak tarifle tuz üretimi yapan işletmenin alanına girdim. Buradan öteki bir köye de ulaşım olduğu için giriş-çıkış açık. Ve ben bir hayalimi gerçekleştirdim. Tuz Gölü’nün üzerinde motosiklet sürdüm. İnanılmaz bir histi. Gökyüzü yerden yine yansıyor, güya uçuyorsun. Tuz Gölü’ndeki bu maceradan daha sonra motoru tuzundan arındırmak için güzelce yıkadım.


Gece konaklanacak kamp yolu üstündeki Selçuklulardan kalma Sultanhan Kervansarayı’nı ziyaret ettim. Bu kervansarayda olağanda üç gün konaklama ve yemek gereksiniminiz fiyatsız karşılanırmış. Biz alışılmış bunun için 800 yıl kadar geç kaldık. Eski bir yapı fakat uygun korunmuş. çok büyük. 500-600 develik olduğu söyleniyor.

daha sonraki kampımız sönmüş volkanik bir dağ olan Karadağ’daydı. Vardım ki ortam hayli farklı; karanlık, toz duman… Aslında niçini sıradan, burası hakikaten bir krater. 1.700 metre yükseklikte sönmüş bir volkanın ortasındayız…


Sabah Karaman’ın Taşkale Köyü’ne ulaşmak, akabinde da tekrar dönmek için çıktım yola… Karadağ kampı iki gecelikti zira, buradan dönüş başlıyor. Evvel kampa yakın 1001 Kilise’ye uğradım. Bizans Hıristiyanlarının 3’üncü ve 8’inci yüzseneler içinde değerli merkezlerinden biriymiş. Bölgede birfazlaca kilise ve manastır var. Sayıları bilenemediğinden 1001 Kilise denmiş.

HEM OYULMUŞ, HEM DOĞAL

daha sonra Manazan Mağaraları’na uğrayıp soluklandım. Mağara, Karaman-Yeşildere-Taşkale yolu üzerinde. Yüksek bir kaya kütlesine, insan eliyle oyulmuş beş katlı bir apartman üzere. 6 ve 7’nci yüzsenelerda Arap akınlarından kaçan Geç Roma devri köylüleri oymuş.
Mağaralardan çıkıp yolu doğal bir mağaraya çevirdim. İncesu Mağarası’na… Sarkıt ve dikitleriyle, ortasındaki sakin, duru su birikintileriyle epey hoş bir doğal oluşum. Uzunluğu 1.356 metre. Taşkale’nin 9 kilometre güneyinde.


Buradan kampa döndüm, ateşimi yaktım, yiyecek-içecek hallettim derken anladım ki ben kamp olayına önemli biçimde alışmışım. Ardımda motorum, yanımda çadırım, elimde kâsede birkaç lokma yemek; köyden almışım mısırımı, közlüyorum… Ve önümde ateş, tepemde açık hava. Meskende üzereyim.

Sonraki gün artık dönüş yolundayız. Tıpkı yoldan İstanbul… Macera devam edecek. “Ben maceracı değilim, gelemem o denli şeylere” demeyin sakın. Çıkın yola, gerisi kolay.
 
Üst