Geçen hafta Everest’e tırmanma hayallerimin peşine düşüp nasıl Nepal’e hakikat tek başıma seyahate başladığımı ve Lukla’ya ulaştıktan daha sonra yaşadığım maceraları yazmıştım. İstanbul’dan başladığım seyahatim, gün geçtikçe kendi sonlarımı bile aştığım heyecanlı bir tecrübeye dönüştü. Birinci durağım Katmandu’ydu. Burada beni baharat kokuları, motor kornaları ve ağır trafik karşıladı.
Seyahatimin güçlü geçeceğini düşünmeye başlamıştım ki yine uçağa atladığımda fikrim büsbütün değişti. Yemyeşil Himalayalar’ın üzerinde süzülürken ‘Bahar bu bir düş değil!’ dedim. Base Camp’e hakikat tırmanışa başladığımda dertlerimin yerini heyecan aldı. Bir orta yanımdan geçen yaklar yani Tibet öküzleri arbede etmeye başlayınca az kalsın boynuzu yiyordum lakin her neyse ki bunu da kazasız atlattım. Bu hafta asıl tırmanışa, 3.800 metreden daha sonrasına geçiyorum…
İçimde atlar koşuyor
Seyahatimin beşinci gününe şaşılacak derecede enerjik uyandım. Uzun mühlet görünümün tadını çıkararak yürüdüm. Ama daha sonra yokuşlar ve yüksek irtifa başladı. Güç sevgilim, sıkıntı… İçimde atlar koşarken yavaş çekim adımlarla nefes nefese maksada varmaya çalışıyorum. kimi vakit içimden ‘İnsan kendine bunu niye yapar?’ diye söyleniyorum lakin vazgeçmiyorum da. 4.000 metreye ulaştığımda etrafta ağaç da kalmıyor. Açık alandayız, direkt rüzgârı yiyoruz. Bir taraftan güneş burnumu yakıyor lakin rüzgâr insanı donduruyor. Bu ne yaman bir çelişki…
Her sabah yüzümün sağ tarafına yumruk yemişim üzere uyanıyorum. Sen neymişsin yüksek irtifa! Başımın ağrısı dayanılacak üzere değil. En azından nefes alabiliyorum diye memnunum, oksijen de azaldı çünkü. Lakin görüntü harika! Everest’i görmek istiyorum lakin 6.812 metre yükseklikteki Lakin Dablam Dağı bir an bile beni bırakmıyor. Fotoğrafların fonunda daima o var. Harika bir ayrıntı. Altıncı günde daha da dik bir tırmanışa başladık. Yüksek irtifa niçiniyle hareketler çok kısıtlanıyor ve nefes nefese kalıyor insan. Olağanda amaç 5.500 metreydi ancak sisin geldiğini görür görmez geri dönüşe geçtik. Birkaç gündür yemek yiyemiyorum. Kendimi zorlayıp biraz atıştırıp yatıyorum.
Türkiye’ye selam olsun!
Yedinci günümde dört mevsimi ayna anda yaşadım. Bir anda kar yağmaya başladı mesela… Tam vaktinde atmışız kendimizi Lobuche’ye. Sona yaklaştıkça kaideler düzgünce zorlaşıyor. Üzerimize ne bulduysak giydik. Rüzgâr dayanılır üzere değil. Latife maka 7 gündür yürüyorum. ‘Her şeye karşın seni nazaranceğim Everest’ diyerek seyahatimin sekizinci gününe başlıyorum. Kahvaltı daha sonrası bir daha tırmanışa geçiyoruz. Öğlene hakikat Gorakshep’e ulaşıyoruz. Heyecan dorukta. Günlerdir bunun için yollardaydım fakat yüksek irtifa sebebiyle nefes almak güzelce zorlaşıyor. Base Camp’ın olduğu yerden Everest’in epey küçük göründüğünü biliyordum. Üstten aşağıdaki turuncu çadırlara bakıyorum. daha sonra ağır adımlarla aşağıya iniyorum. Fotoğraflarını gördüğüm ‘Everest Base Camp 5.364 m.’ yazısı karşımda işte! Kayanın üstüne çıkıp “Başardım, buradan Türkiye’ye selamlar” diye haykırıyorum. Zıplamalarımı goren, dilimi bilmeyen beşerler beni alkışlamaya başlıyor.
Ben de onları alkışlıyorm. Hepimiz bu kutlamayı hak ettik sonuçta. Dokuzuncu günde Kalapathar’a tırmanıp gündoğumunu izleyeceğim, birebir vakitte eksi 17 derecede. Kat kat ne bulduysam giyiyorum. Başıma lambamı takıp sabahın kör karanlığına dalıyorum. Dağa baktığımda beşerler fazlacatan tırmanmaya başlamışlardı, ateşböcekleri üzere görünüyorlardı. Ben de canımın kalan son kırıntılarıyla yürümeye odaklanıyorum. Görüntünün en âlâ göründüğü tepenin burası olduğunu söylüyorlar. Olağanda güneş doğunca Everest altın üzere parlıyormuş. Tahminen mevsimi değildi bilemiyorum lakin bu biçimde bir hoşluğa şahit olamıyoruz. Onuncu günümde aşağılara indikçe ve yüksek irtifa baskısı üzerimden kalktıkça, giderken bakılırsamediğim o hoş görünümlere daldım. Meğerse ne harika yerlerden geçmişim ve asıl kıymetlisi ne kadar epey tırmanmışım. Öğle başlayan yağmur etrafı daha hoş hale getiriyor. Üstten sisli dağlara bakıyorum ve ne kadar epeyce Karadeniz’e benzediğini fark ediyorum. Orada yaşayan arkadaşlarım bu görüntüyü görse “Ha bu duman için uraya mu gittun” derlerdi.
Yokuş aşağı uçarak indim
İşte son gün geldi ve ben dönüş yolundayım. Tam 18 kilometre yürüyerek Lukla’da uçağa kavuşacağım. Namche Bazar’dan çıkış devamlı yokuş aşağıya ilerliyor, yer yer de merdivenler var. Bir kaptırmışım kendimi, güya uçuyorum. İrtifa da devamlı düştüğü için eski gücüme kavuştum. Nerde o 5.000 metrelerde adım atarken nefes nefese kalan Bahar? En sonunda başladığım noktaya dönebildiğimde gözlerim doluyor. Havaalanına ulaştım. 500 metrelik pistten havalanırken günlerce yürüdüğüm yollara baktım. Dünyanın çatısı Himalayalar’ı yine selamladım. Ne güç bir hayat var orada. Yalnızca insan, eşek ve yak ile taşınan günlük tüketim gereçleri ve at arabasının bile geçemediği patikalar…
Havayolu dışında bir ulaşım olmayan, yolsuz bir coğrafya. “O hayvanlara yazık” diyen onlarca ileti aldım. Beşerler başlarına bağladıkları bir bezle sırtlarında 50 kilo yük taşıyorlar. Bir bölgeyi anlayabilmek için külçeşidini öğrenmek ve ona hürmet duymak gerekiyor. Nitekim dünyanın en güç trekking yolu burası olabilir. Bir yürüyüşle Türkiye’deki tüm tepeleri aşmış üzere oldum. Hiç hazırlanmadan tahminen biraz bilgisiz cüretiydi benimki. Spor geçmişim olmasa asla yapamazdım. Bu kadar zorlandığım öteki bir tecrübe hatırlamıyorum ancak kendime ‘Başardın mecnun kız’ demenin memnunluğu hayli başka.
Seyahatimin güçlü geçeceğini düşünmeye başlamıştım ki yine uçağa atladığımda fikrim büsbütün değişti. Yemyeşil Himalayalar’ın üzerinde süzülürken ‘Bahar bu bir düş değil!’ dedim. Base Camp’e hakikat tırmanışa başladığımda dertlerimin yerini heyecan aldı. Bir orta yanımdan geçen yaklar yani Tibet öküzleri arbede etmeye başlayınca az kalsın boynuzu yiyordum lakin her neyse ki bunu da kazasız atlattım. Bu hafta asıl tırmanışa, 3.800 metreden daha sonrasına geçiyorum…
İçimde atlar koşuyor
Seyahatimin beşinci gününe şaşılacak derecede enerjik uyandım. Uzun mühlet görünümün tadını çıkararak yürüdüm. Ama daha sonra yokuşlar ve yüksek irtifa başladı. Güç sevgilim, sıkıntı… İçimde atlar koşarken yavaş çekim adımlarla nefes nefese maksada varmaya çalışıyorum. kimi vakit içimden ‘İnsan kendine bunu niye yapar?’ diye söyleniyorum lakin vazgeçmiyorum da. 4.000 metreye ulaştığımda etrafta ağaç da kalmıyor. Açık alandayız, direkt rüzgârı yiyoruz. Bir taraftan güneş burnumu yakıyor lakin rüzgâr insanı donduruyor. Bu ne yaman bir çelişki…
Her sabah yüzümün sağ tarafına yumruk yemişim üzere uyanıyorum. Sen neymişsin yüksek irtifa! Başımın ağrısı dayanılacak üzere değil. En azından nefes alabiliyorum diye memnunum, oksijen de azaldı çünkü. Lakin görüntü harika! Everest’i görmek istiyorum lakin 6.812 metre yükseklikteki Lakin Dablam Dağı bir an bile beni bırakmıyor. Fotoğrafların fonunda daima o var. Harika bir ayrıntı. Altıncı günde daha da dik bir tırmanışa başladık. Yüksek irtifa niçiniyle hareketler çok kısıtlanıyor ve nefes nefese kalıyor insan. Olağanda amaç 5.500 metreydi ancak sisin geldiğini görür görmez geri dönüşe geçtik. Birkaç gündür yemek yiyemiyorum. Kendimi zorlayıp biraz atıştırıp yatıyorum.
Türkiye’ye selam olsun!
Yedinci günümde dört mevsimi ayna anda yaşadım. Bir anda kar yağmaya başladı mesela… Tam vaktinde atmışız kendimizi Lobuche’ye. Sona yaklaştıkça kaideler düzgünce zorlaşıyor. Üzerimize ne bulduysak giydik. Rüzgâr dayanılır üzere değil. Latife maka 7 gündür yürüyorum. ‘Her şeye karşın seni nazaranceğim Everest’ diyerek seyahatimin sekizinci gününe başlıyorum. Kahvaltı daha sonrası bir daha tırmanışa geçiyoruz. Öğlene hakikat Gorakshep’e ulaşıyoruz. Heyecan dorukta. Günlerdir bunun için yollardaydım fakat yüksek irtifa sebebiyle nefes almak güzelce zorlaşıyor. Base Camp’ın olduğu yerden Everest’in epey küçük göründüğünü biliyordum. Üstten aşağıdaki turuncu çadırlara bakıyorum. daha sonra ağır adımlarla aşağıya iniyorum. Fotoğraflarını gördüğüm ‘Everest Base Camp 5.364 m.’ yazısı karşımda işte! Kayanın üstüne çıkıp “Başardım, buradan Türkiye’ye selamlar” diye haykırıyorum. Zıplamalarımı goren, dilimi bilmeyen beşerler beni alkışlamaya başlıyor.
Ben de onları alkışlıyorm. Hepimiz bu kutlamayı hak ettik sonuçta. Dokuzuncu günde Kalapathar’a tırmanıp gündoğumunu izleyeceğim, birebir vakitte eksi 17 derecede. Kat kat ne bulduysam giyiyorum. Başıma lambamı takıp sabahın kör karanlığına dalıyorum. Dağa baktığımda beşerler fazlacatan tırmanmaya başlamışlardı, ateşböcekleri üzere görünüyorlardı. Ben de canımın kalan son kırıntılarıyla yürümeye odaklanıyorum. Görüntünün en âlâ göründüğü tepenin burası olduğunu söylüyorlar. Olağanda güneş doğunca Everest altın üzere parlıyormuş. Tahminen mevsimi değildi bilemiyorum lakin bu biçimde bir hoşluğa şahit olamıyoruz. Onuncu günümde aşağılara indikçe ve yüksek irtifa baskısı üzerimden kalktıkça, giderken bakılırsamediğim o hoş görünümlere daldım. Meğerse ne harika yerlerden geçmişim ve asıl kıymetlisi ne kadar epey tırmanmışım. Öğle başlayan yağmur etrafı daha hoş hale getiriyor. Üstten sisli dağlara bakıyorum ve ne kadar epeyce Karadeniz’e benzediğini fark ediyorum. Orada yaşayan arkadaşlarım bu görüntüyü görse “Ha bu duman için uraya mu gittun” derlerdi.
Yokuş aşağı uçarak indim
İşte son gün geldi ve ben dönüş yolundayım. Tam 18 kilometre yürüyerek Lukla’da uçağa kavuşacağım. Namche Bazar’dan çıkış devamlı yokuş aşağıya ilerliyor, yer yer de merdivenler var. Bir kaptırmışım kendimi, güya uçuyorum. İrtifa da devamlı düştüğü için eski gücüme kavuştum. Nerde o 5.000 metrelerde adım atarken nefes nefese kalan Bahar? En sonunda başladığım noktaya dönebildiğimde gözlerim doluyor. Havaalanına ulaştım. 500 metrelik pistten havalanırken günlerce yürüdüğüm yollara baktım. Dünyanın çatısı Himalayalar’ı yine selamladım. Ne güç bir hayat var orada. Yalnızca insan, eşek ve yak ile taşınan günlük tüketim gereçleri ve at arabasının bile geçemediği patikalar…
Havayolu dışında bir ulaşım olmayan, yolsuz bir coğrafya. “O hayvanlara yazık” diyen onlarca ileti aldım. Beşerler başlarına bağladıkları bir bezle sırtlarında 50 kilo yük taşıyorlar. Bir bölgeyi anlayabilmek için külçeşidini öğrenmek ve ona hürmet duymak gerekiyor. Nitekim dünyanın en güç trekking yolu burası olabilir. Bir yürüyüşle Türkiye’deki tüm tepeleri aşmış üzere oldum. Hiç hazırlanmadan tahminen biraz bilgisiz cüretiydi benimki. Spor geçmişim olmasa asla yapamazdım. Bu kadar zorlandığım öteki bir tecrübe hatırlamıyorum ancak kendime ‘Başardın mecnun kız’ demenin memnunluğu hayli başka.