2 yaş periyot Özellikleri İki yaş devri çocuk gelişmeninin en değerli ve en sıkıntı devresi. Sık sık yaşanan öfke nöbetleri anne ve babalara güç anlar yaşatıyor. Fakat sorunlara karşı hazırlıklı olarak 2 yaş sendromunun üstesinden gelmek mümkün.
Anne ve babalar bebeklik devrinin yorucu temposundan kurtulduktan daha sonra her şeyin daha kolay olacağını düşünüyorlar. Lakin, her yaşın başka bir zorluğu olduğunu hatırlatmakta fayda var. Bilhassa çocuklarda özerklik periyodunu diye isimlendirilen 12-36 aylarda değerli değişiklikler gözleniyor. 2 yaşla bir arada çocuklar yalnızca yürümekle, konuşmakla yetinmiyor, kendi bildiklerini okuyorlar. Sonlanıyor, ağlıyor ve öfke nöbetlerine kapılıyorlar. Bu noktada aileler ne yapacaklarını şaşırıyorlar. Öncelikle problemlere karşı hazırlıklı olmak gerekiyor. İki yaş ve daha sonrasında anne – babaların kendilerini nelerin beklediğini bilmeleri son derece faydalı. Sebepleri bilindikten ve gerekli tedbirler alındıktan daha sonra iki yaş devrini atlatmak aslında hiç çok kolay.
Doğal bir reaksiyon
Bu negatif devirde çocuk istikrarsız, olumsuz ve inatçı oluyor. Anne ve babasıyla daima çatışma halinde olan çocuk onların istediğinin tam aksisini yapıyor. Kısa bir süre öncesine kadar sevinçli, kelam dinleyen ve kolay yönetilebilen çocuk, aniden karşıt ve huysuz oluyor. “2 yaş çocuğunda yargılama seviyesi pek yetersizken kuvvetli irade kombinasyonu onun anne babayla sıkça çatışmasına niye olur. İşte bu çatışmaların en üst noktası öfke nöbetleridir. Bu nöbetler çocuğun kesinlikle makus huylu, yeterli yetiştirilmemiş ya da problemli olduğu manasına gelmez. Yalnızca bu yaşlarda doğal kabul etmemiz gereken kontrolsüzlüğün sözü diyebiliriz. Çocukların öfke davranışları ; her şeye itiraz etme, ağlayıp kendini yere atma, başını duvara yahut yere vurma, yemeği reddetme, yediği yemeği kusma, eline geçeni fırlatma üzere pek çeşitlidir.”
Öfkenin niçinleri
İki yaşına kadar edilgen, bağımlı ve güçsüz olan çocuk, yürüme ve konuşmanın başlamasıyla kendini tabir etmenin yollarını ararken toplumsallaşmanın de adımlarını atıyor. Toplumsallaşmaya çalışırken de kendilerinde öfkeyi oluşturacak uyaranlarla karşılaşıyorlar.
Oyuncağının elinden alınması
Yıkanma
Engellenme
Baskılı tuvalet eğitimi
Yemek yeme
Annenin çok hami olması, ailede öfke ve şiddet, çocuğun fizyolojik ve ruhsal ihtiyaçlarının doyurulmaması,aşırı kuralcı anne-baba davranışları, kardeş kıskançlığı üzere durumlarda da öfke davranışlarıyla karşı karşıya kalınıyor.
Anne ve babaya düşen vazifeler
Bu devir anne-baba ve çocuk içinde birinci çekişmelerinde yaşandığı bir devir olduğu için, onların istikrarlı ve dengeli davranışları pek kıymetli. Her şeydilk evvel anne-baba bu olumsuz tavır ve hırçınlıkların süreksiz bir durum olduğunu bilerek sabırlı davranmalı, çocuğu katı bir sisteme zorlamadan, itidalli bir halde çocukla gereksiz çekişmelere girmeden ilgisini oyunlara yönlendirmeli. Anne ve babalara şu ihtarlarda bulunuyor: “ Anne – baba çocuğu korkutmamalı, öfkeyi dindirmek için çocuğun her istediğini yapmaktan kaçınmalı,davranışla uyumlu olmayan gereksiz cezalar uygulamamalı, çocuğun öfkeli davranışları anne-babanın öfkesine yol açmamalıdır. aslına bakarsan çocuğun sorunu, sakinleşememektir. Anne baba da sonlanırsa çocuğun öfkesi beslenir. Hakikat olan çocuğun yanından çıkmak, sakinleşene kadar yalnız bırakmak, sonrasındasında yanına gelmektir. Unutulmamalı ki bu yaşta çocuğun öfkesi toplumsal etrafa ahenk eforlarının da bir kesimidir. Çocuğun her türlü öfkesini kısıtlarsak bu defa öfkeyi kendine yönelten çocuk kendini ısırmaya, saçlarını koparmaya yani kendine ziyan vermeye başlar.”
kimi vakit çocuğun öfke krizleri karşısında anne – baba tahlil üretemiyor, hatta çocukla alakaları bozulma noktasına geliyor. İşte bu noktada yalnızca öfke gösteren çocuğun değil ebeveynlerin de profesyonel yardım almalarında yarar var.
Anne ve babalar bebeklik devrinin yorucu temposundan kurtulduktan daha sonra her şeyin daha kolay olacağını düşünüyorlar. Lakin, her yaşın başka bir zorluğu olduğunu hatırlatmakta fayda var. Bilhassa çocuklarda özerklik periyodunu diye isimlendirilen 12-36 aylarda değerli değişiklikler gözleniyor. 2 yaşla bir arada çocuklar yalnızca yürümekle, konuşmakla yetinmiyor, kendi bildiklerini okuyorlar. Sonlanıyor, ağlıyor ve öfke nöbetlerine kapılıyorlar. Bu noktada aileler ne yapacaklarını şaşırıyorlar. Öncelikle problemlere karşı hazırlıklı olmak gerekiyor. İki yaş ve daha sonrasında anne – babaların kendilerini nelerin beklediğini bilmeleri son derece faydalı. Sebepleri bilindikten ve gerekli tedbirler alındıktan daha sonra iki yaş devrini atlatmak aslında hiç çok kolay.
Doğal bir reaksiyon
Bu negatif devirde çocuk istikrarsız, olumsuz ve inatçı oluyor. Anne ve babasıyla daima çatışma halinde olan çocuk onların istediğinin tam aksisini yapıyor. Kısa bir süre öncesine kadar sevinçli, kelam dinleyen ve kolay yönetilebilen çocuk, aniden karşıt ve huysuz oluyor. “2 yaş çocuğunda yargılama seviyesi pek yetersizken kuvvetli irade kombinasyonu onun anne babayla sıkça çatışmasına niye olur. İşte bu çatışmaların en üst noktası öfke nöbetleridir. Bu nöbetler çocuğun kesinlikle makus huylu, yeterli yetiştirilmemiş ya da problemli olduğu manasına gelmez. Yalnızca bu yaşlarda doğal kabul etmemiz gereken kontrolsüzlüğün sözü diyebiliriz. Çocukların öfke davranışları ; her şeye itiraz etme, ağlayıp kendini yere atma, başını duvara yahut yere vurma, yemeği reddetme, yediği yemeği kusma, eline geçeni fırlatma üzere pek çeşitlidir.”
Öfkenin niçinleri
İki yaşına kadar edilgen, bağımlı ve güçsüz olan çocuk, yürüme ve konuşmanın başlamasıyla kendini tabir etmenin yollarını ararken toplumsallaşmanın de adımlarını atıyor. Toplumsallaşmaya çalışırken de kendilerinde öfkeyi oluşturacak uyaranlarla karşılaşıyorlar.
Oyuncağının elinden alınması
Yıkanma
Engellenme
Baskılı tuvalet eğitimi
Yemek yeme
Annenin çok hami olması, ailede öfke ve şiddet, çocuğun fizyolojik ve ruhsal ihtiyaçlarının doyurulmaması,aşırı kuralcı anne-baba davranışları, kardeş kıskançlığı üzere durumlarda da öfke davranışlarıyla karşı karşıya kalınıyor.
Anne ve babaya düşen vazifeler
Bu devir anne-baba ve çocuk içinde birinci çekişmelerinde yaşandığı bir devir olduğu için, onların istikrarlı ve dengeli davranışları pek kıymetli. Her şeydilk evvel anne-baba bu olumsuz tavır ve hırçınlıkların süreksiz bir durum olduğunu bilerek sabırlı davranmalı, çocuğu katı bir sisteme zorlamadan, itidalli bir halde çocukla gereksiz çekişmelere girmeden ilgisini oyunlara yönlendirmeli. Anne ve babalara şu ihtarlarda bulunuyor: “ Anne – baba çocuğu korkutmamalı, öfkeyi dindirmek için çocuğun her istediğini yapmaktan kaçınmalı,davranışla uyumlu olmayan gereksiz cezalar uygulamamalı, çocuğun öfkeli davranışları anne-babanın öfkesine yol açmamalıdır. aslına bakarsan çocuğun sorunu, sakinleşememektir. Anne baba da sonlanırsa çocuğun öfkesi beslenir. Hakikat olan çocuğun yanından çıkmak, sakinleşene kadar yalnız bırakmak, sonrasındasında yanına gelmektir. Unutulmamalı ki bu yaşta çocuğun öfkesi toplumsal etrafa ahenk eforlarının da bir kesimidir. Çocuğun her türlü öfkesini kısıtlarsak bu defa öfkeyi kendine yönelten çocuk kendini ısırmaya, saçlarını koparmaya yani kendine ziyan vermeye başlar.”
kimi vakit çocuğun öfke krizleri karşısında anne – baba tahlil üretemiyor, hatta çocukla alakaları bozulma noktasına geliyor. İşte bu noktada yalnızca öfke gösteren çocuğun değil ebeveynlerin de profesyonel yardım almalarında yarar var.