Haber için beş yıl boyunca haber yaptığım Amerika Açık’ta göz kamaştırıcı görüntüler için fırsat sıkıntısı yok. Özellikle güneşli bir günde, öğleden sonranın erken saatlerindeki ışık sert kortlarda keskin ışık-gölge gölgeleri oluşturduğunda, oyuncular kolaylıkla dönüşürler; vücutları bale dansçıları gibi bükülür ve yüzleri, derin Gölgelerden çıkıp aydınlığa adım atarken çaba ve konsantrasyonla dönüşür. bir top için onlara ulaşmak için güneş ışığı.
Ancak olay şu ki, fotoğrafçılarla dolu bir şekilde orada bulunanlar için bu sürpriz olmayacaktır. Dünyanın dört bir yanından pek çok gazete ve derginin yanı sıra, tüm büyük haber kuruluşlarının bünyesinde birden fazla fotoğrafçı bulunur. Her ne kadar hepimiz mesleğimize benzersiz görüntüler yaratmamıza olanak tanıyan farklı bir şeyler getirsek de, ben her zaman olayı nasıl farklı bir ışıkta yakalayabilirim diye düşünüyorum. Ve kızılötesi, gerçekten, farklı ışık.
Kızılötesi, 1800 yılında gökbilimci William Herschel tarafından keşfedildi ve insanların görünür spektrumunun dışında yer alıyor. 20. yüzyılın başlarından bu yana çok sayıda bilimsel ve endüstriyel amaçla, 20. yüzyılın ortalarından bu yana da güzel sanatlar fotoğrafçılığında kullanılıyor. Kızılötesi spektrumun kendisi, kırmızının hemen arkasında yer alan yakın kızılötesi ve uzak kızılötesi olarak ikiye ayrılır. Yakın kızılötesi görüntüleme, gece görüşlü güvenlik kameraları veya bebek monitörleri gibi şeyler için kullanılırken, uzak kızılötesi görüntüleme ise Times foto muhabiri Jonah M. Kessel’in 2019’da metan gazını fotoğraflamak için kullandığı yöntem.
Belki de beni bu yıl ABD Açık’a kızılötesine dönüştürülmüş bir kamera getirmeye motive eden şey, yakın kızılötesine olan güçlü bağımlılığım ve bilinçaltımdı (evde üç aylık ve üç yaşında bir çocuğum var). Bir arkadaşım ve serbest çalışan Haberler fotoğrafçısı Adam Kane Machia bir süre önce bana kamerayı ödünç verdi ve ben de onu kullanmak için doğru anı arıyordum.
Açarken genellikle iki kamerayla çalışıyorum; biri beni nesnelerime yaklaştıran telefoto lensli, diğeri ise görüş alanımı genişleten geniş açılı lensli – ama aynı zamanda yanımda kızılötesi kameranın olduğu bir kılıfı da vardı. biraz daha zamanım olduğu anlar.
Kameranın sensörü kızılötesi fotoğraflara görünür ışık renkleri atar ancak kızılötesi aslında renksizdir. Siyah beyaz fotoğrafın rengin karmaşıklığını ortadan kaldırması gibi, kızılötesi fotoğrafın da bir adım daha ileri giderek ışığın yoğunluğunu vurguladığını gördüm.
Gün içerisinde onbinlerce kişinin katıldığı Açık’ta kalabalıklar kafa karıştırıcı olabiliyor. Ancak kızılötesi ışıkta, oyuncuların renkli kıyafetleri, karakterlerine saygı gösterilmeden solmaya başlıyor. Ben Shelton’ın beyaz ve pembe gömleği, bir futbol takımı üyesinin yeşil, mavi ve sarı formasından neredeyse ayırt edilemez. Seyircinin geniş kenarlı şapkasının sallanması, antrenman sahalarındaki ışığı, imza bekleyen genç bir taraftarın neon yeşili jumbo tenis topuyla aynı yoğunlukta yansıtıyor. Arthur Ashe Stadyumu’ndaki burun kanamalarının üzerinde dalgalanan Amerikan bayrağının kırmızı, beyaz ve mavi renkleri bile solarak ışıkta kayboluyor.
Ancak olay şu ki, fotoğrafçılarla dolu bir şekilde orada bulunanlar için bu sürpriz olmayacaktır. Dünyanın dört bir yanından pek çok gazete ve derginin yanı sıra, tüm büyük haber kuruluşlarının bünyesinde birden fazla fotoğrafçı bulunur. Her ne kadar hepimiz mesleğimize benzersiz görüntüler yaratmamıza olanak tanıyan farklı bir şeyler getirsek de, ben her zaman olayı nasıl farklı bir ışıkta yakalayabilirim diye düşünüyorum. Ve kızılötesi, gerçekten, farklı ışık.
Kızılötesi, 1800 yılında gökbilimci William Herschel tarafından keşfedildi ve insanların görünür spektrumunun dışında yer alıyor. 20. yüzyılın başlarından bu yana çok sayıda bilimsel ve endüstriyel amaçla, 20. yüzyılın ortalarından bu yana da güzel sanatlar fotoğrafçılığında kullanılıyor. Kızılötesi spektrumun kendisi, kırmızının hemen arkasında yer alan yakın kızılötesi ve uzak kızılötesi olarak ikiye ayrılır. Yakın kızılötesi görüntüleme, gece görüşlü güvenlik kameraları veya bebek monitörleri gibi şeyler için kullanılırken, uzak kızılötesi görüntüleme ise Times foto muhabiri Jonah M. Kessel’in 2019’da metan gazını fotoğraflamak için kullandığı yöntem.
Belki de beni bu yıl ABD Açık’a kızılötesine dönüştürülmüş bir kamera getirmeye motive eden şey, yakın kızılötesine olan güçlü bağımlılığım ve bilinçaltımdı (evde üç aylık ve üç yaşında bir çocuğum var). Bir arkadaşım ve serbest çalışan Haberler fotoğrafçısı Adam Kane Machia bir süre önce bana kamerayı ödünç verdi ve ben de onu kullanmak için doğru anı arıyordum.
Açarken genellikle iki kamerayla çalışıyorum; biri beni nesnelerime yaklaştıran telefoto lensli, diğeri ise görüş alanımı genişleten geniş açılı lensli – ama aynı zamanda yanımda kızılötesi kameranın olduğu bir kılıfı da vardı. biraz daha zamanım olduğu anlar.
Kameranın sensörü kızılötesi fotoğraflara görünür ışık renkleri atar ancak kızılötesi aslında renksizdir. Siyah beyaz fotoğrafın rengin karmaşıklığını ortadan kaldırması gibi, kızılötesi fotoğrafın da bir adım daha ileri giderek ışığın yoğunluğunu vurguladığını gördüm.
Gün içerisinde onbinlerce kişinin katıldığı Açık’ta kalabalıklar kafa karıştırıcı olabiliyor. Ancak kızılötesi ışıkta, oyuncuların renkli kıyafetleri, karakterlerine saygı gösterilmeden solmaya başlıyor. Ben Shelton’ın beyaz ve pembe gömleği, bir futbol takımı üyesinin yeşil, mavi ve sarı formasından neredeyse ayırt edilemez. Seyircinin geniş kenarlı şapkasının sallanması, antrenman sahalarındaki ışığı, imza bekleyen genç bir taraftarın neon yeşili jumbo tenis topuyla aynı yoğunlukta yansıtıyor. Arthur Ashe Stadyumu’ndaki burun kanamalarının üzerinde dalgalanan Amerikan bayrağının kırmızı, beyaz ve mavi renkleri bile solarak ışıkta kayboluyor.