Dünyanın en tehlikeli yollarından birinin Türkiye’de olduğunu öğrendiğimden beri oraya gitmek için fırsat kolluyordum. Bir Karadeniz seyahati planladığımızda bu yolu da ekliyorum heyecanla rotamıza…
Trabzon tarafındayız. Navigasyona ‘Türkiye’nin en tehlikeli yolu’ yazıyoruz, Soğanlı Dağı’ndaki keskin virajlı D- 915 yolu çıkıyor. Ben biraz heyecanlı olduğumdan çıkan haritaya hiç bakmadan koyuluyorum yola… ‘Pazar günü asla gitmem’ dediğim, içimi daima acıtan Uzungöl’de ve onun müthiş kalabalık trafiğinde buluveriyorum kendimi. Burası benim için katlettiğimiz tabiatın bir simgesi üzere.
SİSİN İÇİNDE KAYBOLDUK
Yola Trabzon Sümela tarafınca başlarsanız Uzungöl’den geçmek zorundasınız. Uzungöl’den çıkar çıkmaz dağlara tırmanıyorsunuz. Kalabalıktan sıyrıldığımız an ormanlık dağ yolu ve sisler ortasındaki Uzungöl de eski günlerindeki üzere bir görünüme kavuşuyor. Güya başına hiç bir şey gelmemiş…
Dağ yoluna saptığımız an kısa bir süre daha sonra D-915 karayoluna ulaşabileceğimizi sanıyorum; ancak yanıldığımı süratle fark ediyorum. Sislerin ortasında burnumuzun ucunu dahi nazaranmeden uçurumların içinden ne kadar gidiyoruz, kaç yayladan geçiyoruz bilmiyorum. Her gördüğümüz araca yol soruyoruz, onlar da bize. Hepimiz ‘Alacakaranlık’ neslinde, sislerin ortasında kaybolmuş üzereyiz. Navigasyon devamlı ileriyi gösteriyor. Geri dönmek için de fazlaca geç artık. En sonunda Soğanlı Geçidi tabelasına ulaştığımızda sisten artık hiç bir şey gözükmüyor. Dışarısı buz üzere ve mecnun bir rüzgâr esiyor. Yanlış anlaşılmasın, kış değil, yaz mevsimindeyiz. Soğanlı tabelasının çabucak arkasındaki yol ikiye ayrılıyor ve orada ‘girilmez’ işareti var. Seyahat boyunca konuştuğumuz herkes kapalı olduğunu söylemişti. Oraya girmeyip devam etsek en yakın yerleşim yeri 5 saat. Girilmez tabelası önümüzde yolumuzu kapatırken elimdeki navigasyon ‘Devam’ diyor ve ben bu ikilemde ne yapacağımı bilemezken kapalı yoldan bir otomobil fişek üzere çıkıp siste kayboluyor. O otomobilin oradan çıkması bizim yazgımızı değiştiriyor. Grup arkadaşlarımla şöyleki bir birbirimize bakıyoruz. Devam, diyoruz. İnternet hayli hoş çekiyor. Etrafımızı bakılırsamesek de elimdeki navigasyondan tam o yolun zirvesine, başlangıç noktasına geldiğimizi bakılırsabiliyorum. Artık akşam olmuş, bir sis bulutunun tam ortasındayız ve hayallerim o sisin ortasında lakin goremiyorum. Bu yolu karanlıkta ve siste geçerseniz hiç bir şey anlamazsınız. Üstelik fazlaca tehlikeli… Aklıma Sinop’ta bize konutunu açan Mehmet geliyor, kendisi meteorolojide çalışıyor. Çabucak bir bildiriyle yarının hava durumunu soruyorum. Gelen yanıtta yüzde 90 havanın açacağını söylüyor. Gruba dönüp “Bu gece otomobilde yatıyoruz” diyorum. O denli bir yerde konaklıyoruz ki bir tarafımız uçurum, öbür tarafımız zirvemize yıkılacak üzere duran bir kaya. Çadır kurabileceğimiz bir alan yok. Dışarısı çiğ, sırılsıklam ve buz üzere. Mevsim yaz lakin Karadeniz için pek bir şey fark etmiyor. Uzaktaki köylerin ışıklarını gorebiliyoruz. Tek endişem, gece birileri yoldan geçerse arabamızı görmeyip çarpabilir. İşte bu biçimde D-915 yolunu uçarak inen birinci beşerler olabiliriz. Bu kaygılarla erkenden uyuyoruz. O denli yorgunuz ki! Gece ortada bir kalkıp yola bakıyorum. Yol kıvrıla kıvrıla dağdan aşağı iniyor ve ay ışığında süper parlıyor. Düş mı gerçek mi bilemiyorum.
MASALSI BİR ATMOSFER
Sabah gözümüzü pırıl pırıl bir güneşle açıyoruz. Nasıl bir mutluluktur bu! Otomobilden inip yarın başına geldiğimde kıvrım kıvrım yolu görüyorum. Tam da doruğunda uyumuşuz. Masal üzere, düş üzere bir şey. Uzaktan çağlayan şelalelerin sesini duyuyorum. Binlerce kare fotoğraf çekmişizdir. daha sonra da “Hadi başlayalım” deyip yola devam ediyoruz. Başım dışarıda, otomobilin tekerleği uçurumun kenarında, yavaş yavaş ilerliyoruz. bundan evvelki günün sisi, kara bulutlarına inat güneş bugün bize torpil geçiyor. Derebaşı virajları olarak da bilinen bu yol Trabzon ile Bayburt’u birbirine bağlıyor.
Yol coğrafik kaideler göz önünde bulundurulduğunda yılın en az 6 ayını karlı ve kapalı geçiriyor. Yaz aylarında bile geçmenin ne kadar güç olduğunu deneyimledim. Virajları tek seferde dönmek mümkün değil. Karşıdan bir otomobil gelse “Ne yaparız” diye konuşurken karşıdan bir araba bize hakikat yaklaşıyor. Virajlar biraz geniş, birbirimize yol veriyoruz. Yol 20 dakika kadar sürüyor. Süratli geçerseniz daha kısa sürebilir. Aşağı indiğimizde başımı kaldırıp geldiğimiz yola bakıyorum. Gördüğüm tek şey bir dağ oluyor. Yol gözükmüyor. İnsan o dik dağdan aşağıya arabayla indiğine inanamıyor.
Not: Şayet aşağıdan üste yanlışsız çıkacaksanız otobandan ‘Karaçam’ tabelasından girip yolu hiç bırakmayınca D-915 yolunun alt kısmına ulaşıyorsunuz.
https://nerdesinbahar.com/
Trabzon tarafındayız. Navigasyona ‘Türkiye’nin en tehlikeli yolu’ yazıyoruz, Soğanlı Dağı’ndaki keskin virajlı D- 915 yolu çıkıyor. Ben biraz heyecanlı olduğumdan çıkan haritaya hiç bakmadan koyuluyorum yola… ‘Pazar günü asla gitmem’ dediğim, içimi daima acıtan Uzungöl’de ve onun müthiş kalabalık trafiğinde buluveriyorum kendimi. Burası benim için katlettiğimiz tabiatın bir simgesi üzere.
SİSİN İÇİNDE KAYBOLDUK
Yola Trabzon Sümela tarafınca başlarsanız Uzungöl’den geçmek zorundasınız. Uzungöl’den çıkar çıkmaz dağlara tırmanıyorsunuz. Kalabalıktan sıyrıldığımız an ormanlık dağ yolu ve sisler ortasındaki Uzungöl de eski günlerindeki üzere bir görünüme kavuşuyor. Güya başına hiç bir şey gelmemiş…
Dağ yoluna saptığımız an kısa bir süre daha sonra D-915 karayoluna ulaşabileceğimizi sanıyorum; ancak yanıldığımı süratle fark ediyorum. Sislerin ortasında burnumuzun ucunu dahi nazaranmeden uçurumların içinden ne kadar gidiyoruz, kaç yayladan geçiyoruz bilmiyorum. Her gördüğümüz araca yol soruyoruz, onlar da bize. Hepimiz ‘Alacakaranlık’ neslinde, sislerin ortasında kaybolmuş üzereyiz. Navigasyon devamlı ileriyi gösteriyor. Geri dönmek için de fazlaca geç artık. En sonunda Soğanlı Geçidi tabelasına ulaştığımızda sisten artık hiç bir şey gözükmüyor. Dışarısı buz üzere ve mecnun bir rüzgâr esiyor. Yanlış anlaşılmasın, kış değil, yaz mevsimindeyiz. Soğanlı tabelasının çabucak arkasındaki yol ikiye ayrılıyor ve orada ‘girilmez’ işareti var. Seyahat boyunca konuştuğumuz herkes kapalı olduğunu söylemişti. Oraya girmeyip devam etsek en yakın yerleşim yeri 5 saat. Girilmez tabelası önümüzde yolumuzu kapatırken elimdeki navigasyon ‘Devam’ diyor ve ben bu ikilemde ne yapacağımı bilemezken kapalı yoldan bir otomobil fişek üzere çıkıp siste kayboluyor. O otomobilin oradan çıkması bizim yazgımızı değiştiriyor. Grup arkadaşlarımla şöyleki bir birbirimize bakıyoruz. Devam, diyoruz. İnternet hayli hoş çekiyor. Etrafımızı bakılırsamesek de elimdeki navigasyondan tam o yolun zirvesine, başlangıç noktasına geldiğimizi bakılırsabiliyorum. Artık akşam olmuş, bir sis bulutunun tam ortasındayız ve hayallerim o sisin ortasında lakin goremiyorum. Bu yolu karanlıkta ve siste geçerseniz hiç bir şey anlamazsınız. Üstelik fazlaca tehlikeli… Aklıma Sinop’ta bize konutunu açan Mehmet geliyor, kendisi meteorolojide çalışıyor. Çabucak bir bildiriyle yarının hava durumunu soruyorum. Gelen yanıtta yüzde 90 havanın açacağını söylüyor. Gruba dönüp “Bu gece otomobilde yatıyoruz” diyorum. O denli bir yerde konaklıyoruz ki bir tarafımız uçurum, öbür tarafımız zirvemize yıkılacak üzere duran bir kaya. Çadır kurabileceğimiz bir alan yok. Dışarısı çiğ, sırılsıklam ve buz üzere. Mevsim yaz lakin Karadeniz için pek bir şey fark etmiyor. Uzaktaki köylerin ışıklarını gorebiliyoruz. Tek endişem, gece birileri yoldan geçerse arabamızı görmeyip çarpabilir. İşte bu biçimde D-915 yolunu uçarak inen birinci beşerler olabiliriz. Bu kaygılarla erkenden uyuyoruz. O denli yorgunuz ki! Gece ortada bir kalkıp yola bakıyorum. Yol kıvrıla kıvrıla dağdan aşağı iniyor ve ay ışığında süper parlıyor. Düş mı gerçek mi bilemiyorum.
MASALSI BİR ATMOSFER
Sabah gözümüzü pırıl pırıl bir güneşle açıyoruz. Nasıl bir mutluluktur bu! Otomobilden inip yarın başına geldiğimde kıvrım kıvrım yolu görüyorum. Tam da doruğunda uyumuşuz. Masal üzere, düş üzere bir şey. Uzaktan çağlayan şelalelerin sesini duyuyorum. Binlerce kare fotoğraf çekmişizdir. daha sonra da “Hadi başlayalım” deyip yola devam ediyoruz. Başım dışarıda, otomobilin tekerleği uçurumun kenarında, yavaş yavaş ilerliyoruz. bundan evvelki günün sisi, kara bulutlarına inat güneş bugün bize torpil geçiyor. Derebaşı virajları olarak da bilinen bu yol Trabzon ile Bayburt’u birbirine bağlıyor.
Yol coğrafik kaideler göz önünde bulundurulduğunda yılın en az 6 ayını karlı ve kapalı geçiriyor. Yaz aylarında bile geçmenin ne kadar güç olduğunu deneyimledim. Virajları tek seferde dönmek mümkün değil. Karşıdan bir otomobil gelse “Ne yaparız” diye konuşurken karşıdan bir araba bize hakikat yaklaşıyor. Virajlar biraz geniş, birbirimize yol veriyoruz. Yol 20 dakika kadar sürüyor. Süratli geçerseniz daha kısa sürebilir. Aşağı indiğimizde başımı kaldırıp geldiğimiz yola bakıyorum. Gördüğüm tek şey bir dağ oluyor. Yol gözükmüyor. İnsan o dik dağdan aşağıya arabayla indiğine inanamıyor.
Not: Şayet aşağıdan üste yanlışsız çıkacaksanız otobandan ‘Karaçam’ tabelasından girip yolu hiç bırakmayınca D-915 yolunun alt kısmına ulaşıyorsunuz.
https://nerdesinbahar.com/