Bir yak boynuzuyla tırmanışım başlamadan bitebilirdi!

Oylum

Global Mod
Global Mod
Geçen hafta yıllardır hayallerimi süsleyen Everest’e tırmanmaya bir anda karar verip yola çıkışımı yazdım. Kondüsyon gerektiren, yüksek irtifa niçiniyle hasta edebilen bu tırmanışın Base Camp’a kadar olan kısmını tamamlayacağımı anlatmıştım. İstanbul’dan Kuveyt aktarmalı olarak Katmandu’ya vardım. Çevrimiçi vizem vardı, başka bir sıraya girdim. Çabuk bitti işim ancak beklemeye devam ettim. bir arada yürüyeceğimiz arkadaşım Esra Uğurlu THY ile aktarmasız geldi. Bense iki gün boyunca uçmaktan hayli bekledim. Bir yere de gidişin kolay olsun be Bahar!

Telefon çizgisi için sim kartı, daha yola çıkmadan Nepal’den yeni dönen bir arkadaştan almıştım. Konuşma paketini de İstanbul’dayken internet üzerinden aldığım için havaalanında telefonculara koşmadım. Esra’nın kaldığı otelin sürücüsü bizi havaalanından aldı. Aksi ve sıkışık trafik, yüzlerce motor, fazlaca öteki bir kültür. Hoşbulduk Nepal! Esra otele, ben hostele yerleştik, kendimizi Katmandu sokaklarına attık. Baharat kokuları, motor kornaları, acayip bir kaos ve keyifli beşerler. O kadar yorulmuş, o kadar acıkmıştım ki… En sonunda Hint mutfağının eşsiz baharatlı dünyasıyla tanıştım. Kol bhat yedik. İkinci gün geç kalktım. Everest için biletlerimizi ayarladık. Base Camp tırmanışı için Lukla’ya uçak bileti, ulusal park fiyatları ve bir taşıyıcı için 500 dolar ödedik. Aslında eşyamızı kendimiz taşıyacaktık fakat hayatımda kaç sefer Everest için yola çıkacağım! Tadını çıkarmalı…


Outdoor eser cenneti!

daha sonra eksik ekipman peşine düştük. Katmandu tam bir outdoor eser cenneti lakin markalı eserler Türkiye ile tıpkı fiyatta. Nepal markalarını tanımadığımız için güvenemedik. Geri kalan her şey ‘çakma’! Yeterli ki kendi malzemelerimi götürmüşüm. Sokaklar ikramlık eşya dükkânlarıyla dolu. Her vakit gülümseyen beşerlerle fevkalade bir ülke burası. Asla kimse size ısrar etmiyor. Kalabalık ve kaosun ortasında bu ülkenin bir kesimi olarak dolaşabilmek kusursuz. Seni sevdim Nepal! Üçüncü günde de alışveriş batağından çıkamadık. Kaldırım yok. Ayağımın üstünden bir şey geçecek de Everest’e gidemeyeceğim diye ödüm kopuyor. Bu ortada Katmandu’daki oteller Everest’e gidenlere fazlaca alışık. Dağa götürmediğimiz çantaları otelde bırakabiliyoruz. Döndüğümde bir daha bu tatlı hostelde kalacağım; 3 gece için 10 dolar ödedim. Sabah 20 yıl üst üste dünyanın en tehlikeli havaalanı seçilen Lukla’ya uçuyoruz. Everest’e bir adım…

Katmandu-Lukla yolunda

Saat 4’te kalktım. 4.30’da servis bizi aldı, kentin ortasında yolda barikatlar vardı. Katmandu Havaalanı’nda iç çizgiler küçücük. Otobüse binmek üzere. 21 bireyiz uçakta. Pervanelere o denli bir güç verildi ki kulaklarım patlayacak üzere oldu. Yemyeşil Himalayalar’ın üstünden süzülürken “Bahar bu bir hayal değil!” dedim kendi kendime. Tam inerken pilot kabini ayıran perdeyi açıverdi inişi gorebildik. Uçuş korkusu olanlara bakılırsa değil pek. Harikuladeydi, alkışladım. Havaalanına inince saçımı başımı dağıtan bir rüzgâr ve buz üzere bir hava karşıladı. Her şey iç içe, küçücük. Sherpa’mızı (taşıyıcı) bulduk. Chapati denen iki tuzsuz ekmek ve reçelli kahvaltımız geldi. ömrümde birinci defa bir yere zeytin taşımıştım. Çıkarıp yedim, o denli hoş ki.


Sonunda Everest’e hazırız

Sırt çantam epeyce ağır. 10 gün kıyafetlerimizi yıkayamayacağız. Yükseklik arttıkça soğuyan havadan dolayı kucak kucak kıyafet aldık. Yükseklik arttıkça fiyatlar yükseliyor, o niçinle yiyecek de var çantada. 20 kiloluk yükümüze ek, kendi çantasını da taşıyan sherpa’mız keklik üzere sekiyor. Yetişmek ne mümkün! Benim beden ham. Çantam ağır. İstediğim tempoda yürüyemeyince “Siz gidin, ben gelirim” diyorum. esasen o denli bir yol ki kaybolma ihtimalin sıfır. Bir orta yanımızdan geçen yaklar birbirini boynuzlayınca az kalsın boynuzu yiyordum. Can havliyle kendimi düz, toprak duvara nasıl attıysam, tırmanmışım… Az kalsın yürüyüşüm başladığı üzere bitiyordu. Güldüm lakin kılpayı kurtuldum aslında. Everest’e rahatlıkla tek başına gidebilirsiniz. Yalnız olduğumu bakılırsan bir hayli küme “Bizimle yürü” dedi. Yalnız olmakla ilgili bir derdim yok. Anın tadını çıkarıyorum. Köylerden geçtikçe ibadette kullandıkları rengârenk boyanmış dua bloklarını çeviriyorum. Bir orta hızlanıyorum. Halbuki birinci gün hayli kısaymış yürüyüş. Saat 11’de bitti. Köylerde yemek ve kahvaltıyı orada yapmanız kaydıyla konaklama için fiyat talep edilmiyor. Duş ve internet fiyatlı. Mutlaka çantanız yavaşça olmalı. Kolay yolda bile bu kadar zorlandım. Asıl yol yarın. Akşama hakikat yemeğimi yedikten daha sonra çayımı Himalaya görüntüsüne karşı içiyorum.

Macera köprüyle başlıyor

Erkenden kalktık ve kahvaltı daha sonrası yürüyüş başladı. Çantam nispeten yavaşça, sık sık köylerden ve asma köprülerden geçtik. Hava güneşli. Yol fazlaca kalabalık. Köprülerin şahı Hillary Köprüsü. Girişine çıkabilmek bile hayli zordu. 125 metre yüksekte, insanın dizleri titriyor. Macera burada başlıyor. Devamlı tırmanıyorsunuz. Merdivenler çık çık bitmiyor. Dinlene dinlene çıkıyorum. Çok dik. bir daha gerilerde kalıyorum. 8.30’da başlayan yürüyüş 15.20’de bitiyor. Tam 7 saat. Namche Bazar uzakta göründüğünde içimde çalan müzik ‘We Are the Champions’du (Biz şampiyonlarız). Zira “Namche Bazar’a ulaşan gerisini tamamlar” demişti birisi. Sherpa’mız bizi kalacağımız yere gdolayıyor. Konaklamak için fiyat ödemeliyiz. 500’dü, pazarlıkla 250 rupi’ye düşürdük. İnternet ve elektrik fiyatsız. Yemekler hoş.

Nefes nefese kalıyorum

Sabah yürüyüşe fazlaca isteksiz çıktım. Bugünün özelliği ‘aklimatizasyon’ yani bedenimizi yüksek rakıma alıştırmak. Aralık kısa lakin 3.800’e çıkıp yarım saat geçirmemiz gerek. Yüksek rakımdan nefes nefese kalıyorum. Yanımdaki sandvici Himalayalar’da yiyor ve çimenlere yatıp güneşin tadını çıkarıyorum. Aşağı inerken yıllardir yaptığım kanyoning işe yarıyor. Kaldığımız yere döndüğümde adım atacak halim yok. bir daha de ‘Everest Link’ satın aldım. Zira yarından itibaren olağan sinirim işe yaramayacak. Önümüzdeki hafta kaldığımız yerden asıl tırmanışımızı yazmaya devam edeceğim…
 
Üst