Bizi rahatsız eden aslında fikirlerimizdir Bizi rahatsız eden olaylar mı, yoksa sahip olduğumuz niyetlerimiz mi?
Geçen gün danışanlarımdan biri ile seans sırasında şu biçimde bir şey dedi.
“Hocam erkek arkadaşımla bugün tartıştık, ben anladım artık bana bedel vermiyor, beni sevmiyor”
Nasıl kapıldın bu fikre diye sordum.
“Whatsapp’tan geçen gün ileti yazdım, bildirisi gördü lakin bana saatler daha sonra karşılık verdi”
Başka bir şey oldu mu pekala dedim, Hayır olmadı diye karşılık verdi.
Mesajına geç yanıt verdiği için mi sana kıymet vermediğini düşündün diye sordum.
“Evet hocam, bedel verseydi karşılık yazardı dedi”
Bir diğer ikili nazaran hiç sorun oluşturmayacak bir bahis, farklı bir çift için ya da kişi için sorun oluşturabiliyor.
Bilişlerimiz, kanılarımız, çocukluklarımızda yaşadıklarımızla şekilleniyor. Örneğin kedi köpek korkusu da bu biçimde. Çocukluğunda annesinin kediden korktuğunu bakılırsan bir çocuk, yetişkin olduğunda kediden mana veremediği bir biçimde korkar. Lakin orada asıl korktuğu kedi değildir. Çocukluğunda şuuruna yerleşen niyet ve algıdır. “Kediden korkulur”.
Örnekteki danışanımın da yaşadığı buydu. Şayet anında kendisine yanıt verilmiyorsa, kendisine kıymet verilmiyor niyeti.
“Seninle biraz bilişsel alanlarımıza çalışacağız. Seni rahatsız eden olay, whatsapp’tan yazdığın bildiriye saatler daha sonra erkek arkadaşının dönmesi. Nasıl hissettirdi bu olay sana kendini?
-Değersiz hissettirdi
“Peki 1 ile 10 içinde puanlarsan kaç verirsin bu değersizlik hissine”
-9 veririm hocam
“Ne geçti o anda aklından?”
-Hemen yanıt vereceğini düşündüm, dönmeyince beni sevmiyor bana kıymet vermiyor diye düşündüm
“Sana bedel vermediğinin ispatı ne?”
-Onun için o kadar önemsizim ki, değerli olsam çabucak yanıt verirdi, bekletmezdi
“Bu düşünceni onaylamayan neler var ilginizde? Sana kıymet vermemesi haricinde niye geç dönmüş olabilir bildirisine, haydi biraz beyin fırtınası yapalım”
-görüşmede olabilir, işi hayli ağır olabilir, o anda uygun olmayabilir
“Bu durumu diğer arkadaşlarına anlatsan sana ne söylerler?”
-Arkadaşlarım yanıldığımı söylüyor daima. Aslında beni sevdiğini biliyorum. Ne söylersem yapıyor, canım bir şeye sıkılsa çabucak beni neşelendirmeye çalışıyor.
“Peki öteki bir arkadaşın tıpkı durumu sana anlatsa ne önerirsin arkadaşına?”
-Saçmalama derim, iletisine geç dönmüş olması sana kıymet vermediğini göstermez derim. Bir işi vardır o anda derim
“Bu durumda sana hala bedel vermediğini düşünüyor musun?”
-Immm… galiba düşünmüyorum. Evet görüşmede olduğunu da söylemiş oldu aslına bakarsanız lakin, ben bir daha de bedel vermediğini düşündüm
“Şu an 1 ile 10 ortası puan vermeni istesem, birinci başta bahsetmiş olduğun değersizlik hissine, kaç puan verirsin?
-3 verebilirim.
“Peki, seninle bir daha sonraki seans imajinasyon çalışacağız. Bakalım değersizlik hissin aslında ömrünün hangi devrinden kaynaklanıyor.”
Ne demiştik yazının başında? Bizi rahatsız eden olaylar mı, yoksa sahip olduğumuz niyetlerimiz mi?
Bir olaya 10 farklı bireyden 10 farklı reaksiyon gelebiliyorsa, bu biçimde bizim rahatsızlığımızı oluşturan fikirlerimizdir. Pekala ya bizi rahatsız eden fikirlerimizi oluşturan nedir?
Bu mevzuda kitaplar yazılır, fotoğraflar çizilir, müzikler bestelenir. Niyetlerimizi oluşturan, hayatımızın birinci senelerında edindiğimiz deneyimler, bilinçaltımıza kazınan hisler ve bu hisler niçiniyle olaylar karşısında oluşan orta inançlarımız.
hemen çabucak hala çocuk konuşamıyorken, anne ya da babası kendisine engelleyici bir biçimde davranırsa, çocuk bilinçaltına bunu kodlar. Sıkışmışlık duygusu yaşar, ancak bunu dışa vuramaz. Çocuk 2 yaşında annesinin fazlaca paha verdiği vazoyu kırdığında annesi çok olumsuz reaksiyon verirse, çocuk ağlar fakat bir süre daha sonra oyun oynamaya devam eder. Lakin onu ağlatan annesinin reaksiyonu kararında oluşan his yok olmaz ve şuur altı o duyguyu kayıt altına alır. Yetişkinlik devrinde ise o kayıtlar, ortamını bulduğunda bir daha su yüzüne çıkar. Olaylar karşısında otomatik reaksiyonlara dönüşür.
Sonuçta Ayşe, Whatsapp’tan yanıt geç geldiğinde “işi vardır, nasıl olsa müsait olunca yazar” diye düşünürken, birebir durumda Fatma kendini bedelsiz hisseder ve “beni sevmiyor, bana bedel vermiyor” der…
Sevgiler
Geçen gün danışanlarımdan biri ile seans sırasında şu biçimde bir şey dedi.
“Hocam erkek arkadaşımla bugün tartıştık, ben anladım artık bana bedel vermiyor, beni sevmiyor”
Nasıl kapıldın bu fikre diye sordum.
“Whatsapp’tan geçen gün ileti yazdım, bildirisi gördü lakin bana saatler daha sonra karşılık verdi”
Başka bir şey oldu mu pekala dedim, Hayır olmadı diye karşılık verdi.
Mesajına geç yanıt verdiği için mi sana kıymet vermediğini düşündün diye sordum.
“Evet hocam, bedel verseydi karşılık yazardı dedi”
Bir diğer ikili nazaran hiç sorun oluşturmayacak bir bahis, farklı bir çift için ya da kişi için sorun oluşturabiliyor.
Bilişlerimiz, kanılarımız, çocukluklarımızda yaşadıklarımızla şekilleniyor. Örneğin kedi köpek korkusu da bu biçimde. Çocukluğunda annesinin kediden korktuğunu bakılırsan bir çocuk, yetişkin olduğunda kediden mana veremediği bir biçimde korkar. Lakin orada asıl korktuğu kedi değildir. Çocukluğunda şuuruna yerleşen niyet ve algıdır. “Kediden korkulur”.
Örnekteki danışanımın da yaşadığı buydu. Şayet anında kendisine yanıt verilmiyorsa, kendisine kıymet verilmiyor niyeti.
“Seninle biraz bilişsel alanlarımıza çalışacağız. Seni rahatsız eden olay, whatsapp’tan yazdığın bildiriye saatler daha sonra erkek arkadaşının dönmesi. Nasıl hissettirdi bu olay sana kendini?
-Değersiz hissettirdi
“Peki 1 ile 10 içinde puanlarsan kaç verirsin bu değersizlik hissine”
-9 veririm hocam
“Ne geçti o anda aklından?”
-Hemen yanıt vereceğini düşündüm, dönmeyince beni sevmiyor bana kıymet vermiyor diye düşündüm
“Sana bedel vermediğinin ispatı ne?”
-Onun için o kadar önemsizim ki, değerli olsam çabucak yanıt verirdi, bekletmezdi
“Bu düşünceni onaylamayan neler var ilginizde? Sana kıymet vermemesi haricinde niye geç dönmüş olabilir bildirisine, haydi biraz beyin fırtınası yapalım”
-görüşmede olabilir, işi hayli ağır olabilir, o anda uygun olmayabilir
“Bu durumu diğer arkadaşlarına anlatsan sana ne söylerler?”
-Arkadaşlarım yanıldığımı söylüyor daima. Aslında beni sevdiğini biliyorum. Ne söylersem yapıyor, canım bir şeye sıkılsa çabucak beni neşelendirmeye çalışıyor.
“Peki öteki bir arkadaşın tıpkı durumu sana anlatsa ne önerirsin arkadaşına?”
-Saçmalama derim, iletisine geç dönmüş olması sana kıymet vermediğini göstermez derim. Bir işi vardır o anda derim
“Bu durumda sana hala bedel vermediğini düşünüyor musun?”
-Immm… galiba düşünmüyorum. Evet görüşmede olduğunu da söylemiş oldu aslına bakarsanız lakin, ben bir daha de bedel vermediğini düşündüm
“Şu an 1 ile 10 ortası puan vermeni istesem, birinci başta bahsetmiş olduğun değersizlik hissine, kaç puan verirsin?
-3 verebilirim.
“Peki, seninle bir daha sonraki seans imajinasyon çalışacağız. Bakalım değersizlik hissin aslında ömrünün hangi devrinden kaynaklanıyor.”
Ne demiştik yazının başında? Bizi rahatsız eden olaylar mı, yoksa sahip olduğumuz niyetlerimiz mi?
Bir olaya 10 farklı bireyden 10 farklı reaksiyon gelebiliyorsa, bu biçimde bizim rahatsızlığımızı oluşturan fikirlerimizdir. Pekala ya bizi rahatsız eden fikirlerimizi oluşturan nedir?
Bu mevzuda kitaplar yazılır, fotoğraflar çizilir, müzikler bestelenir. Niyetlerimizi oluşturan, hayatımızın birinci senelerında edindiğimiz deneyimler, bilinçaltımıza kazınan hisler ve bu hisler niçiniyle olaylar karşısında oluşan orta inançlarımız.
hemen çabucak hala çocuk konuşamıyorken, anne ya da babası kendisine engelleyici bir biçimde davranırsa, çocuk bilinçaltına bunu kodlar. Sıkışmışlık duygusu yaşar, ancak bunu dışa vuramaz. Çocuk 2 yaşında annesinin fazlaca paha verdiği vazoyu kırdığında annesi çok olumsuz reaksiyon verirse, çocuk ağlar fakat bir süre daha sonra oyun oynamaya devam eder. Lakin onu ağlatan annesinin reaksiyonu kararında oluşan his yok olmaz ve şuur altı o duyguyu kayıt altına alır. Yetişkinlik devrinde ise o kayıtlar, ortamını bulduğunda bir daha su yüzüne çıkar. Olaylar karşısında otomatik reaksiyonlara dönüşür.
Sonuçta Ayşe, Whatsapp’tan yanıt geç geldiğinde “işi vardır, nasıl olsa müsait olunca yazar” diye düşünürken, birebir durumda Fatma kendini bedelsiz hisseder ve “beni sevmiyor, bana bedel vermiyor” der…
Sevgiler