Bundan 15 yıl evvel 39 yaşında çıktığım Kaçkar Dağları doruğuna tekrar çıkabilme fırsatı önüme geldiğinde “niçin olmasın, hâlâ yapabilirim” dedim ve çabucak hayal kurmaya başladım. Türkiye’nin bu dördüncü yüksek doruğuna 54 yaşında hazırlıksız çıkılamayacağını bildiğimden, idmanlara başladım. Temmuz ayı geldiğinde artık 3 bin 937 metredeki doruğa hazırdım. Fakat hiç de kolay bir seyahat olmayacaktı bu. Altı kişilik kümemize iki dağ rehberi eşlik edecekti. Bölgeyi epey düzgün bilen sürücümüz Osman Karalı da istekli olarak tepeye çıkacaktı.
‘DAĞLAR KARAR SÜRÜYOR’
Erzurum Havalimanı’na inip etrafa baktığımızda dağların karar sürdüğü farklı bir coğrafyada olduğumuzu hissettik. Vakit kaybetmeden birinci durağımız olan Tortum Şelalesi’ne ulaştık. 48 metre yüksekliğindeki bu dev şelale etrafında yapılan peyzaj çalışmalarıyla artık hoş seyir imkânı sunuyor. Buradaki moladan daha sonra Yusufeli’nde öğlen yemeğini yiyip Çoruh Nehri’ni de takip ederek Artvin’e bağlı Yaylalar Köyü’nün Olgunlar Mahallesi’nde kalacağımız Kaçkar Pansiyon’a vardık. Birden fazla ham çamdan yapılan bina, köyün ortasından akan derenin kenarında olduğundan daima su sesi var. Bu sesin, kent gürültülerinden daha sonra ne kadar hoş geldiğini tabir etmek sıkıntı. Akşam yemeği öncesi 2 bin 200 metrelerde Olgunlar’ın üst noktalarındaki doruklara hakikat kısa bir yürüyüş yapıp dağ çiçekleriyle fotoğraflar çektik. Sonraki sabah Olgunlar’ı terk ettik ve 2 bin 850 metredeki ana kampımız Dilberdüzü’ne hakikat yol aldık. Yaklaşık 3.5 saat süren ve daima dere boyunca ilerlediğimiz yol epeyce zevkliydi. Dağ çiçeklerinin yarattığı renk cümbüşüne eşlik eden pırıl pırıl bir dere ve gökyüzüne yanlışsız farklı biçimlerde yükselen dağlarla gözün alabildiğine uzanan görüntüler hepimizi büyülüyordu. çok düz bir alan olan Dilberdüzü, kamp yapmak için hayli ülkü. Derenin de alandan geçmesi büyük avantaj. Son senelerda ana kampta yemek, tuvalet, çadır servisi de verilmeye başlamış. Şayet daha yüksek irtifada kamp kurmak isterseniz, 1.5 saat uzaklıktaki Deniz Gölü’ne de gidebilirsiniz.
Akşam yemeği daha sonrası 21.30 üzere çadırlarımıza geçtik. Hava yeterlice soğumuş ve 10 derecenin altına inmişti. Çadırda geçirilecek birinci gece olması ve erken başlayacak tepe heyecanı uykuya dalmamızı geciktirdi.
Sabah 4’te kalkıp saat 5.00 olmadan yola çıktık. Yavaş yavaş aydınlanan gökyüzü doyumsuz imajlar sunuyordu. Ardımızda bıraktığımız bulut denizi, kamp alanımızın üstünü kaplarken saat 7.30’a geldiğinde biz artık bulutların üstündeydik. Bir buzul gölü olan Deniz Gölü’nde mola verip kahvaltımızı yaptık. Kümedeki arkadaşlarımızdan biri, daha ileri gitmek istemediğini ve göl kenarında kalacağını söylemiş oldu. Onu dönüşte alacak biçimde sözleştik ve yola devam ettik. Gölün etrafındaki patikadan kuzeybatısındaki sırta kadar yürüdük. Bu noktadan şayet sis yoksa Kaçkar tepesi ve buradaki Türk bayrağı görülüyor. Hava durumuna bakılırsa tepe yürüyüşüne devam edip etmeme sonucunın alındığı yerdeyiz. Biz şanslıydık ve koşullar devam etmemize müsaade verdi. Sırttan daha sonra dik ve 50 metrelik bir iniş var. İniş daha sonrası Kaçkar’ın geriye kalan buzullarını görmek mümkün olabiliyor.
Çarşak ismi verilen irili ufaklı kaya kesimlerinin üzerinde batonlarımız sayesinde istikrar kurarak yürürken artık kendimizi diğer gezegende hissetmeye başladık.
‘OKSİJEN AZALINCA ZORLAŞTI’
Yol boyunca üst üste konulmuş baba ismi verilen taş yığınlarından işaretler ve rehberlerimizin deneyimi yardımıyla en âlâ yollardan geçerek Balkon denilen yere ulaştık. Yatay kaya geçişinin olduğu bu yerde, rehberlerimiz kaya boyunca ip çekip geçişimizi kolaylaştırdı. Üstten düşebilecek taşlara karşı kasklarımız daima başımızdaydı. Yarım saat daha sonra, 3 bin 400 metrede oksijen uygunca azaldı ve çıkış zorlaşmaya başladı. İki arkadaşımız daha devam etmek istemediğini ve bekleyeceğini söylemiş oldu. Geriye kalan üç kişi, rehberlerimiz ve sürücümüz Osman’la birlikte saat 12’de doruğa ulaştık.
Çok zorlanarak çıktığım dorukta, karışık hisler ortasında birinci başta Türk bayrağını öptüm. 360 derece manzaraya sahip 3 bin 937 metredeki Kaçkarlar’ın en zirve noktasındaydık. Altımızda oluşan sisten dolayı buzul göllerini tam nazaranmedik. Tepe defterine notlarımızı yazıp fotoğraflarımızı çekip, inişe geçtik. Dönüş yolunda arkadaşlarımızı bıraktığımız yerlerden alıp akşam üzeri ana kampa döndük. 12 saat süren günün dorukta geçen dakikalarının haricindeki en uygun vakti, ayakkabılarımızı çıkarıp ana kamptan geçen buz üzere dereye ayaklarımızı soktuğumuz anlardı… Yemek, çay-kahve, sohbet derken, saat 20.30 üzere her insanın uykuya geçtiğini fark ettim. Artık gün ışığıyla kalkıyor ve karanlığın çökmesiyle yatıyorduk. Seyahatin üçüncü gününde bütün rutinlerimiz değişmişti. Sonraki gün çıktığımız dönüş yolunda biliyordum ki bu kere vedam fazlaca kısa bir ayrılık içindi…
‘DAĞLAR KARAR SÜRÜYOR’
Erzurum Havalimanı’na inip etrafa baktığımızda dağların karar sürdüğü farklı bir coğrafyada olduğumuzu hissettik. Vakit kaybetmeden birinci durağımız olan Tortum Şelalesi’ne ulaştık. 48 metre yüksekliğindeki bu dev şelale etrafında yapılan peyzaj çalışmalarıyla artık hoş seyir imkânı sunuyor. Buradaki moladan daha sonra Yusufeli’nde öğlen yemeğini yiyip Çoruh Nehri’ni de takip ederek Artvin’e bağlı Yaylalar Köyü’nün Olgunlar Mahallesi’nde kalacağımız Kaçkar Pansiyon’a vardık. Birden fazla ham çamdan yapılan bina, köyün ortasından akan derenin kenarında olduğundan daima su sesi var. Bu sesin, kent gürültülerinden daha sonra ne kadar hoş geldiğini tabir etmek sıkıntı. Akşam yemeği öncesi 2 bin 200 metrelerde Olgunlar’ın üst noktalarındaki doruklara hakikat kısa bir yürüyüş yapıp dağ çiçekleriyle fotoğraflar çektik. Sonraki sabah Olgunlar’ı terk ettik ve 2 bin 850 metredeki ana kampımız Dilberdüzü’ne hakikat yol aldık. Yaklaşık 3.5 saat süren ve daima dere boyunca ilerlediğimiz yol epeyce zevkliydi. Dağ çiçeklerinin yarattığı renk cümbüşüne eşlik eden pırıl pırıl bir dere ve gökyüzüne yanlışsız farklı biçimlerde yükselen dağlarla gözün alabildiğine uzanan görüntüler hepimizi büyülüyordu. çok düz bir alan olan Dilberdüzü, kamp yapmak için hayli ülkü. Derenin de alandan geçmesi büyük avantaj. Son senelerda ana kampta yemek, tuvalet, çadır servisi de verilmeye başlamış. Şayet daha yüksek irtifada kamp kurmak isterseniz, 1.5 saat uzaklıktaki Deniz Gölü’ne de gidebilirsiniz.
Akşam yemeği daha sonrası 21.30 üzere çadırlarımıza geçtik. Hava yeterlice soğumuş ve 10 derecenin altına inmişti. Çadırda geçirilecek birinci gece olması ve erken başlayacak tepe heyecanı uykuya dalmamızı geciktirdi.
Sabah 4’te kalkıp saat 5.00 olmadan yola çıktık. Yavaş yavaş aydınlanan gökyüzü doyumsuz imajlar sunuyordu. Ardımızda bıraktığımız bulut denizi, kamp alanımızın üstünü kaplarken saat 7.30’a geldiğinde biz artık bulutların üstündeydik. Bir buzul gölü olan Deniz Gölü’nde mola verip kahvaltımızı yaptık. Kümedeki arkadaşlarımızdan biri, daha ileri gitmek istemediğini ve göl kenarında kalacağını söylemiş oldu. Onu dönüşte alacak biçimde sözleştik ve yola devam ettik. Gölün etrafındaki patikadan kuzeybatısındaki sırta kadar yürüdük. Bu noktadan şayet sis yoksa Kaçkar tepesi ve buradaki Türk bayrağı görülüyor. Hava durumuna bakılırsa tepe yürüyüşüne devam edip etmeme sonucunın alındığı yerdeyiz. Biz şanslıydık ve koşullar devam etmemize müsaade verdi. Sırttan daha sonra dik ve 50 metrelik bir iniş var. İniş daha sonrası Kaçkar’ın geriye kalan buzullarını görmek mümkün olabiliyor.
Çarşak ismi verilen irili ufaklı kaya kesimlerinin üzerinde batonlarımız sayesinde istikrar kurarak yürürken artık kendimizi diğer gezegende hissetmeye başladık.
‘OKSİJEN AZALINCA ZORLAŞTI’
Yol boyunca üst üste konulmuş baba ismi verilen taş yığınlarından işaretler ve rehberlerimizin deneyimi yardımıyla en âlâ yollardan geçerek Balkon denilen yere ulaştık. Yatay kaya geçişinin olduğu bu yerde, rehberlerimiz kaya boyunca ip çekip geçişimizi kolaylaştırdı. Üstten düşebilecek taşlara karşı kasklarımız daima başımızdaydı. Yarım saat daha sonra, 3 bin 400 metrede oksijen uygunca azaldı ve çıkış zorlaşmaya başladı. İki arkadaşımız daha devam etmek istemediğini ve bekleyeceğini söylemiş oldu. Geriye kalan üç kişi, rehberlerimiz ve sürücümüz Osman’la birlikte saat 12’de doruğa ulaştık.
Çok zorlanarak çıktığım dorukta, karışık hisler ortasında birinci başta Türk bayrağını öptüm. 360 derece manzaraya sahip 3 bin 937 metredeki Kaçkarlar’ın en zirve noktasındaydık. Altımızda oluşan sisten dolayı buzul göllerini tam nazaranmedik. Tepe defterine notlarımızı yazıp fotoğraflarımızı çekip, inişe geçtik. Dönüş yolunda arkadaşlarımızı bıraktığımız yerlerden alıp akşam üzeri ana kampa döndük. 12 saat süren günün dorukta geçen dakikalarının haricindeki en uygun vakti, ayakkabılarımızı çıkarıp ana kamptan geçen buz üzere dereye ayaklarımızı soktuğumuz anlardı… Yemek, çay-kahve, sohbet derken, saat 20.30 üzere her insanın uykuya geçtiğini fark ettim. Artık gün ışığıyla kalkıyor ve karanlığın çökmesiyle yatıyorduk. Seyahatin üçüncü gününde bütün rutinlerimiz değişmişti. Sonraki gün çıktığımız dönüş yolunda biliyordum ki bu kere vedam fazlaca kısa bir ayrılık içindi…