Çocuğun ömründe babanın rolü nedir? Yeni çocuk sahibi olan ebeveynler yepisyeni bir rolle tanışmaktadır: annelik ve babalık. Klâsik rollerin günden güne değişmesiyle bir arada erkekler kendi babalarını bayanlar ise kendi annelerini büsbütün model alamayacakları taze bir oluşum ortasında bulunmaktadırlar.
Hamilelik ve doğumla bir arada babalık süreci başlayan erkek, uğraşını büyüyen çocuğuyla birlikte devam ettirmekte ve onun hayatına katkı sağlama sorumluluğunu anneyle birlikte paylaşmaktadır. Baba kavramı alan yazında 1970’li senelerda yer bulmaya başlasa da lakin 1990’lı senelerda bu bahisteki çalışmalar sürat kazanmıştır. Babalık kavramı (fatherhood), bir çocuğa biyolojik açıdan sahip olma ve bu unvanı almakla ilgili kullanılırken babalık yapma (fathering) kavramı ise çocukla ilgilenmek ve onun bakımına katılmak üzere daha hayli eylemsel içerikleri tabirlerde kullanılmaktadır.
Ebeveynlik, cinsiyet farklılığının ortaya çıktığı alanlardan biridir. Hali hazırda ebeveyn rollerindeki farklılığın kaynağı da cinsiyetler içindeki biyolojik ayrışma olarak kıymetlendirilebilir. Bu açıdan bakıldığında bayanlar uzun süren hamilelik periyodu ve akabinde emzirme periyodu yaşamaları niçini ile çocukların ana bakıcısı olarak görülmektedir. Biyolojik ebeveynlik olarak da adlandırabilecek bu devir erkekleri çocuğun bilhassa birinci aylarında daha pasif kılmaktadır. Ama annelik ile babalık içindeki farkların tek kaynağı biyolojik ayrışma değildir. Toplum ve kültür tesiri, cinsiyetler üzerinde farklı tesirler ve beklentiler yaratmaktadır. Ayrıyeten global bağlamda endüstrileşme ve kentleşme süreçleri bayan ve erkeğin hayatında kıymetli değişikliklere yol açmıştır. Aslına nazaran, hanımın iş gücünde yer alması erkeğin iş omurundaki çalışma kaidelerini değiştirmedi ve babalar hala aşikâr oranda ailenin ana gelir (kazanç) kaynağı olarak görülmeye devam etmektedir. Durum bu açıdan tahlil edildiğinde, adamların çalışma saatlerini düzenlemelerinin, iş hayatları ile başka rolleri içinde bir istikrar kurmalarının daha sıkıntı hale gelebileceği tez edilmektedir Babalık, yeni koşullara adaptasyon ve çocuğun bakımı ile ilgili konularda motive olma üzerine bir hazırlık gerektirmektedir. Öbür yandan, çocukla etkileşim ve onun gereksinimlerine yanıt verme biçimi daha özel yeteneklerle ilişkilendirilmektedir. Bu durum göz önünde bulundurulduğunda, babalığın gerektirdiği yeni duruma alışma ve yeni sorumlulukları yerine getirmede isteklilik konusunda hassas olan babaların çocuklarıyla daha başarılı bağlantı kurması beklenen olarak görünmektedir. Öteki bir deyişle, baba olmak, erkeğin hayatında yeni bir gelişimsel evredir ve babalığı olumlu algılayan, bu duyguyu tatmin edici bulan babaların çocuklarıyla daha hayli ilgileneceği var iseyılmaktadır.
Babalar, çocuklarının ömrüne epey farklı formlarda iştirak göstermektedirler. Kimi babalar ailesi ve çocuğu için birtakım kaynakları sağlayıcı pozisyonunda iken çocuğuyla direkt doğruya etkileşime girmeleri gerektiğini düşünmemektedir. Kimi babalar ise bilhassa orta sınıf ailelerde, çalıştıkları vakit haricinde kalan saatlerde çocuklarıyla aşikâr bir vakit oynasalar da çocuğun bakımı için direkt bir sorumluluk üstlenmemektedirler. Lakin son vakit içinderda babalar geçmişe nazaran, çocukla oyun oynayarak geçirdikleri vaktin yanı sıra çocuğun bakımı üzere bahislere da daha fazla vakit ayırmaya başlamışlardır.
Babalık konusunun alakalı olarak görülebileceği ve babalıktan memnuniyette tesirli olabilecek ana ögelerden biri de ebeveynler içindeki münasebettir. Babanın ailedeki rolünden bağımsız olan kendi özel gereksinimleri ile büründüğü babalık rolü içinde sağladığı ahenk kadar kıymetli bir öbür şey de eşiyle bu rollerin uygunluğu konusunda hemfikir olmasıdır. ötürüsıyla da bu ahenk gerçekleştiğinde babalık rolünün tanımlanması süreci kolaylaşacaktır. Emsal biçimde, annenin kendi anneliğini değerlendirmesi, kişiliği, tavırları ve beklentileri babanın iştirakini tabir etme seçenekleri üzerinde tesirli olabilmektedir.
Eşler içindeki irtibatın ve evliliğin kalitesinin ebeveynlik özelliklerini ve ötürüsıyla çocuğun hayatını etkilediği gözlemlenmiştir. Tıpkı anneler üzere babalar da sahip oldukları çocukları ile hayata farklı bir pencereden bakıp bu durumdan memnunluk duyabilmektedir. Aksi durumlarda babalık rollerini sergilemeleri engellendiğinde, bir erkek olarak öfke ve hayata yönelik isteksizlik üzere olumsuz hislere maruz kalabilmektedirler. Bilhassa günümüz baba-çocuk etkileşimi ele alındığında, baba figürünün çocuğun gelişimi ve çocuğun ömrüne yönelik öteki olgular üzerinde tesirli olduğu bilinen bir gerçeğe dönüşmüştür.
Hamilelik ve doğumla bir arada babalık süreci başlayan erkek, uğraşını büyüyen çocuğuyla birlikte devam ettirmekte ve onun hayatına katkı sağlama sorumluluğunu anneyle birlikte paylaşmaktadır. Baba kavramı alan yazında 1970’li senelerda yer bulmaya başlasa da lakin 1990’lı senelerda bu bahisteki çalışmalar sürat kazanmıştır. Babalık kavramı (fatherhood), bir çocuğa biyolojik açıdan sahip olma ve bu unvanı almakla ilgili kullanılırken babalık yapma (fathering) kavramı ise çocukla ilgilenmek ve onun bakımına katılmak üzere daha hayli eylemsel içerikleri tabirlerde kullanılmaktadır.
Ebeveynlik, cinsiyet farklılığının ortaya çıktığı alanlardan biridir. Hali hazırda ebeveyn rollerindeki farklılığın kaynağı da cinsiyetler içindeki biyolojik ayrışma olarak kıymetlendirilebilir. Bu açıdan bakıldığında bayanlar uzun süren hamilelik periyodu ve akabinde emzirme periyodu yaşamaları niçini ile çocukların ana bakıcısı olarak görülmektedir. Biyolojik ebeveynlik olarak da adlandırabilecek bu devir erkekleri çocuğun bilhassa birinci aylarında daha pasif kılmaktadır. Ama annelik ile babalık içindeki farkların tek kaynağı biyolojik ayrışma değildir. Toplum ve kültür tesiri, cinsiyetler üzerinde farklı tesirler ve beklentiler yaratmaktadır. Ayrıyeten global bağlamda endüstrileşme ve kentleşme süreçleri bayan ve erkeğin hayatında kıymetli değişikliklere yol açmıştır. Aslına nazaran, hanımın iş gücünde yer alması erkeğin iş omurundaki çalışma kaidelerini değiştirmedi ve babalar hala aşikâr oranda ailenin ana gelir (kazanç) kaynağı olarak görülmeye devam etmektedir. Durum bu açıdan tahlil edildiğinde, adamların çalışma saatlerini düzenlemelerinin, iş hayatları ile başka rolleri içinde bir istikrar kurmalarının daha sıkıntı hale gelebileceği tez edilmektedir Babalık, yeni koşullara adaptasyon ve çocuğun bakımı ile ilgili konularda motive olma üzerine bir hazırlık gerektirmektedir. Öbür yandan, çocukla etkileşim ve onun gereksinimlerine yanıt verme biçimi daha özel yeteneklerle ilişkilendirilmektedir. Bu durum göz önünde bulundurulduğunda, babalığın gerektirdiği yeni duruma alışma ve yeni sorumlulukları yerine getirmede isteklilik konusunda hassas olan babaların çocuklarıyla daha başarılı bağlantı kurması beklenen olarak görünmektedir. Öteki bir deyişle, baba olmak, erkeğin hayatında yeni bir gelişimsel evredir ve babalığı olumlu algılayan, bu duyguyu tatmin edici bulan babaların çocuklarıyla daha hayli ilgileneceği var iseyılmaktadır.
Babalar, çocuklarının ömrüne epey farklı formlarda iştirak göstermektedirler. Kimi babalar ailesi ve çocuğu için birtakım kaynakları sağlayıcı pozisyonunda iken çocuğuyla direkt doğruya etkileşime girmeleri gerektiğini düşünmemektedir. Kimi babalar ise bilhassa orta sınıf ailelerde, çalıştıkları vakit haricinde kalan saatlerde çocuklarıyla aşikâr bir vakit oynasalar da çocuğun bakımı için direkt bir sorumluluk üstlenmemektedirler. Lakin son vakit içinderda babalar geçmişe nazaran, çocukla oyun oynayarak geçirdikleri vaktin yanı sıra çocuğun bakımı üzere bahislere da daha fazla vakit ayırmaya başlamışlardır.
Babalık konusunun alakalı olarak görülebileceği ve babalıktan memnuniyette tesirli olabilecek ana ögelerden biri de ebeveynler içindeki münasebettir. Babanın ailedeki rolünden bağımsız olan kendi özel gereksinimleri ile büründüğü babalık rolü içinde sağladığı ahenk kadar kıymetli bir öbür şey de eşiyle bu rollerin uygunluğu konusunda hemfikir olmasıdır. ötürüsıyla da bu ahenk gerçekleştiğinde babalık rolünün tanımlanması süreci kolaylaşacaktır. Emsal biçimde, annenin kendi anneliğini değerlendirmesi, kişiliği, tavırları ve beklentileri babanın iştirakini tabir etme seçenekleri üzerinde tesirli olabilmektedir.
Eşler içindeki irtibatın ve evliliğin kalitesinin ebeveynlik özelliklerini ve ötürüsıyla çocuğun hayatını etkilediği gözlemlenmiştir. Tıpkı anneler üzere babalar da sahip oldukları çocukları ile hayata farklı bir pencereden bakıp bu durumdan memnunluk duyabilmektedir. Aksi durumlarda babalık rollerini sergilemeleri engellendiğinde, bir erkek olarak öfke ve hayata yönelik isteksizlik üzere olumsuz hislere maruz kalabilmektedirler. Bilhassa günümüz baba-çocuk etkileşimi ele alındığında, baba figürünün çocuğun gelişimi ve çocuğun ömrüne yönelik öteki olgular üzerinde tesirli olduğu bilinen bir gerçeğe dönüşmüştür.