Dünya üstündeki en güçlü trekking parkurlarından Everest’e tırmanma maceramı geçen üç hafta boyunca paylaştım. Yüksek irtifayı yenmek sandığım kadar kolay olmadı. ‘İnsan kendine bunu niye yapar’ diye kararlarımı sorguladığım anlar oldu. Bir yak (Tibet öküzü) boynuzunun kurbanı olmama ramak kaldı. Çok yoruldum, yüksek irtifa niçiniyle yemek yiyemedim, yeri geldi nefes almakta zorlandım fakat değdi. Everest’in zirvesinden güneşi selamladım, kendime de ‘Başardın meczup kız’ dedim. Artık hayallerimi gerçeğe dönüştürdüğüm bu kıssanın finalinde edindiğim deneyimlere gelelim…
Aşılacak pürüzler…
Everest Base Camp’in en kuvvetli trekking rotalarından biri olmasının en büyük niçini yüksek irtifa. Tırmanışımı takip edenlerden aldığım bildiriler ‘Zirveden bize selam yolla’ halindeydi. Hatta yılların dağcıları bile bu istekte bulundular. Zira amaca ulaşmak için tecrübeli bir dağcının 60 bin dolardan başlayan fiyatlar ösöylemiş olduğini biliyorlar. Tecrübesizler 160 bin dolara varan maliyetlerle bu hayallerine kavuşabiliyorlar. özetlemek gerekirsesı Everest’e tırmanma evresine gelinceye kadar aşılması gereken çok mahzur var. Oraya gidebilmek için tüm bu zorlukları bertaraf etmem gerekti lakin vazgeçmedim. Türkiye’deki tüm doruklardan hatta Ağrı Dağı’ndan bile daha yükseğini tek seferde aştım.
Namche Bazar’da görüntüye karşı kısa bir mola.
Üstelik dağcı bile değilim. İç çizgi Lukla uçuşu, yol boyunca eşyamızı taşımaya yardım edecek Himalaya yerlisi Sherpa’ya taşıma fiyatı ve ulusal park girişleri için 500 dolar ödedim. Konaklama ve yiyecek için ekstra 150 dolar verdim. Bu fiyat, yanımda bir kişi daha olsa düşebilirdi. Yiyemesem bile her sabah ve akşam yemek söylemek zorunda kaldım. Bunu yapmasam konaklama fiyatı 20 dolardan başlıyordu. Öğlen yemeklerinde kuruyemiş can simidim oldu. Yiyememek üzere bir derdi olmayanlar için maliyetler artacaktır. Beğenilen yeme sorunum olmasaydı asla harcadığım paraya acımazdım. Zira harikulade efor sarf ediliyor. Giderken yanıma yiyecek almıştım. Bence boşuna yük zira hiç yiyemedim. Everest Base Camp’e giderken yanınızda taşımanız gereken tek yük para. Yükseğe çıktıkça fiyatlar artıyor ve aslına bakarsanız konaklama için yemek söylemek zorundasınız. En kıymetlisi su muhtaçlığı. Trekking yolu üzerinde daima köylerden geçildiği için susuz kalma ihtimaliniz yok.
Her gün 18-20 km yol yürüdüm.
Ben kendime karbon filtreli bir suluk aldım. Ekstradan içine atılan dezenfektan haplarından kullandım. Bunları Katmandu’daki rastgele bir marketten de bulabilirsiniz. En kıymetli masraf kaleminin içeceğiniz su olması değişik bir ayrıntı bu ortada. Yola çıkmadan evvel eczacımla sıradan araştırıp yüksek irtifada kullanılan bir ilaç bulmuştuk. Uygun ki bunu yanıma almışım. İki kutu bana lakin yetti. Daha vahim durumlar için kortizon destekli bir önerisi olmuştu lakin onu kullanmadım. Bu ilaç olmasaydı başaramayabilirdim. Mide bulantımı yok etmedi lakin diğer rahatsızlık duymadım. Daha evvel 3.600 metreye çıkmıştım ve bir sorun yaşamamıştım. Yüksek irtifanın tesirlerini duymuştum ve okumuştum. Lakin yaşamak katiyen tıpkı şey değil. Bilmek ve deneyim etmek hayli farklı. Tesirler de şahıstan bireye değişiyor. Okuduğum bütün belirtiler olabilir demiştim fakat yemek yiyemeyeceğim hiç aklıma gelmemişti. Aç bünyem bence bir daha de harika bir iş çıkardı.
İlla rehber alın diyenler…
Bu yolu tek başıma yapmayayım diye düşünerek Türkiye’den arkadaşların programına dahil olmuştum. Rastgele aykırı bir duruma karşı birbirimize göz kulak oluruz demiştim. Ancak arkadaşlar grup dayanışmasına uygun olmadıkları için buna gerek de yokmuş. Ben daima tek başıma yürüdüm. esasen yol o kadar kalabalık ki kaybolmanız imkânsız. Tüm maceram boyunca diğer ülkelerden arkadaşlar edindim. Eşyanızı taşımak için size dayanak olan Sherpa bir nevi rehber fakat onu da pek nazaranmedim. Natürel epey zorlandığım anlar da oldu ancak hiç tanımadığım beşerler yardım eli uzattı.
kimi vakit de ben yardımcı oldum. Hayat paylaştıkça hoş. Birinci günlerde yavaş yavaş tırmanarak bünyeyi yüksek irtifaya alıştırmaya çalışan ben, Everest Base Camp’e çıktıktan daha sonra inanılmaz bir tempoya ulaştım. Her gün 18-20 km civarında yol yürüyüp Lukla’ya ulaşmaya çalıştım. Birinci günlerdeki yüksek irtifa uğraşı, yerini harikulade bir efora bıraktı. Evet, epey yorucuydu. Hele son gün yol hiç bitmeyecek sandım. Maksadıma ulaştığımdaysa gözlerim doldu. ‘Bitti’ dedim. Ben de bittim ancak başardım. Sonraki gün uçağa binip yürüdüğüm yolların üzerinden geçerken bunlar sahiden yaşandı mı yoksa bir hayal mıydı bilemedim. Tüm zorluklarına karşın hayallerime ulaştım. Başarmak fazlaca hoş bir his. Evvel kendine, daha sonra da sana mahzur olan her şeye baş tutmak üzere…
Çılgın maceramda aldığım notlar
* Konaklama yerlerinde çarşaflar değişmiyor. Hem soğukla uğraş tıpkı vakitte hijyen için uyku tulumu taşımak epeyce mantıklı bir karardı.
*Duş alabilmek bir hayal. Yola çıkarken bunu göze almıştım. Duşlar fiyatlı ve sıcak su olmuyor. Saç kurutma makinesi için elektrik ekstra fiyatlı. Tam 12 gün duş almadan geçti. Latife gibi! Yanınıza kesinlikle ıslak mendil alın, epeyce işe yarıyor.
* Namche Bazar’dan daha sonra biten şarjlar için telefon farklı, güç bataryası farklı fiyatlandırılıyor. İki tane 20 binlik batarya bana kâfi oldu. Telefon aslına bakarsan daima uçuş modundaydı.
* Beşinci günden daha sonra olağan sınırlar devre dışı kalıyor. Çekmeyen bölgeler için kullanıcı ismi ve şifresi olan bir kâğıt alıyorsunuz. Bunun ismi ‘Everest link’. Wi-Fi’dan bağlanıyorsunuz. Sistem epey güzel çalışıyor. 20 GB için 25 dolar ödedim.
* Tuvaletlerde tuvalet kâğıdı ve sabun yok. her neyse ki yanımda götürmüştüm.
* Yak sürülerine dikkat etmekte yarar var. Yollarında giderken bir anda dehşet verici boynuzlarıyla üstünüze geliveriyorlar. Eşekler de birbirine ikili atabiliyor. Bu yolun görünmez kahramanları, her an faydalanmanıza niye olabilir.
* İstikrarınızı sağlamanıza yardımcı olan sopa yani ‘baton’ olmadan bu yol bitmezmiş. Uygun ki Katmandu’dan bir tane almışım.
* Düzgün bir bot kaide.
Aşılacak pürüzler…
Everest Base Camp’in en kuvvetli trekking rotalarından biri olmasının en büyük niçini yüksek irtifa. Tırmanışımı takip edenlerden aldığım bildiriler ‘Zirveden bize selam yolla’ halindeydi. Hatta yılların dağcıları bile bu istekte bulundular. Zira amaca ulaşmak için tecrübeli bir dağcının 60 bin dolardan başlayan fiyatlar ösöylemiş olduğini biliyorlar. Tecrübesizler 160 bin dolara varan maliyetlerle bu hayallerine kavuşabiliyorlar. özetlemek gerekirsesı Everest’e tırmanma evresine gelinceye kadar aşılması gereken çok mahzur var. Oraya gidebilmek için tüm bu zorlukları bertaraf etmem gerekti lakin vazgeçmedim. Türkiye’deki tüm doruklardan hatta Ağrı Dağı’ndan bile daha yükseğini tek seferde aştım.
Namche Bazar’da görüntüye karşı kısa bir mola.
Üstelik dağcı bile değilim. İç çizgi Lukla uçuşu, yol boyunca eşyamızı taşımaya yardım edecek Himalaya yerlisi Sherpa’ya taşıma fiyatı ve ulusal park girişleri için 500 dolar ödedim. Konaklama ve yiyecek için ekstra 150 dolar verdim. Bu fiyat, yanımda bir kişi daha olsa düşebilirdi. Yiyemesem bile her sabah ve akşam yemek söylemek zorunda kaldım. Bunu yapmasam konaklama fiyatı 20 dolardan başlıyordu. Öğlen yemeklerinde kuruyemiş can simidim oldu. Yiyememek üzere bir derdi olmayanlar için maliyetler artacaktır. Beğenilen yeme sorunum olmasaydı asla harcadığım paraya acımazdım. Zira harikulade efor sarf ediliyor. Giderken yanıma yiyecek almıştım. Bence boşuna yük zira hiç yiyemedim. Everest Base Camp’e giderken yanınızda taşımanız gereken tek yük para. Yükseğe çıktıkça fiyatlar artıyor ve aslına bakarsanız konaklama için yemek söylemek zorundasınız. En kıymetlisi su muhtaçlığı. Trekking yolu üzerinde daima köylerden geçildiği için susuz kalma ihtimaliniz yok.
Her gün 18-20 km yol yürüdüm.
Ben kendime karbon filtreli bir suluk aldım. Ekstradan içine atılan dezenfektan haplarından kullandım. Bunları Katmandu’daki rastgele bir marketten de bulabilirsiniz. En kıymetli masraf kaleminin içeceğiniz su olması değişik bir ayrıntı bu ortada. Yola çıkmadan evvel eczacımla sıradan araştırıp yüksek irtifada kullanılan bir ilaç bulmuştuk. Uygun ki bunu yanıma almışım. İki kutu bana lakin yetti. Daha vahim durumlar için kortizon destekli bir önerisi olmuştu lakin onu kullanmadım. Bu ilaç olmasaydı başaramayabilirdim. Mide bulantımı yok etmedi lakin diğer rahatsızlık duymadım. Daha evvel 3.600 metreye çıkmıştım ve bir sorun yaşamamıştım. Yüksek irtifanın tesirlerini duymuştum ve okumuştum. Lakin yaşamak katiyen tıpkı şey değil. Bilmek ve deneyim etmek hayli farklı. Tesirler de şahıstan bireye değişiyor. Okuduğum bütün belirtiler olabilir demiştim fakat yemek yiyemeyeceğim hiç aklıma gelmemişti. Aç bünyem bence bir daha de harika bir iş çıkardı.
İlla rehber alın diyenler…
Bu yolu tek başıma yapmayayım diye düşünerek Türkiye’den arkadaşların programına dahil olmuştum. Rastgele aykırı bir duruma karşı birbirimize göz kulak oluruz demiştim. Ancak arkadaşlar grup dayanışmasına uygun olmadıkları için buna gerek de yokmuş. Ben daima tek başıma yürüdüm. esasen yol o kadar kalabalık ki kaybolmanız imkânsız. Tüm maceram boyunca diğer ülkelerden arkadaşlar edindim. Eşyanızı taşımak için size dayanak olan Sherpa bir nevi rehber fakat onu da pek nazaranmedim. Natürel epey zorlandığım anlar da oldu ancak hiç tanımadığım beşerler yardım eli uzattı.
kimi vakit de ben yardımcı oldum. Hayat paylaştıkça hoş. Birinci günlerde yavaş yavaş tırmanarak bünyeyi yüksek irtifaya alıştırmaya çalışan ben, Everest Base Camp’e çıktıktan daha sonra inanılmaz bir tempoya ulaştım. Her gün 18-20 km civarında yol yürüyüp Lukla’ya ulaşmaya çalıştım. Birinci günlerdeki yüksek irtifa uğraşı, yerini harikulade bir efora bıraktı. Evet, epey yorucuydu. Hele son gün yol hiç bitmeyecek sandım. Maksadıma ulaştığımdaysa gözlerim doldu. ‘Bitti’ dedim. Ben de bittim ancak başardım. Sonraki gün uçağa binip yürüdüğüm yolların üzerinden geçerken bunlar sahiden yaşandı mı yoksa bir hayal mıydı bilemedim. Tüm zorluklarına karşın hayallerime ulaştım. Başarmak fazlaca hoş bir his. Evvel kendine, daha sonra da sana mahzur olan her şeye baş tutmak üzere…
Çılgın maceramda aldığım notlar
* Konaklama yerlerinde çarşaflar değişmiyor. Hem soğukla uğraş tıpkı vakitte hijyen için uyku tulumu taşımak epeyce mantıklı bir karardı.
*Duş alabilmek bir hayal. Yola çıkarken bunu göze almıştım. Duşlar fiyatlı ve sıcak su olmuyor. Saç kurutma makinesi için elektrik ekstra fiyatlı. Tam 12 gün duş almadan geçti. Latife gibi! Yanınıza kesinlikle ıslak mendil alın, epeyce işe yarıyor.
* Namche Bazar’dan daha sonra biten şarjlar için telefon farklı, güç bataryası farklı fiyatlandırılıyor. İki tane 20 binlik batarya bana kâfi oldu. Telefon aslına bakarsan daima uçuş modundaydı.
* Beşinci günden daha sonra olağan sınırlar devre dışı kalıyor. Çekmeyen bölgeler için kullanıcı ismi ve şifresi olan bir kâğıt alıyorsunuz. Bunun ismi ‘Everest link’. Wi-Fi’dan bağlanıyorsunuz. Sistem epey güzel çalışıyor. 20 GB için 25 dolar ödedim.
* Tuvaletlerde tuvalet kâğıdı ve sabun yok. her neyse ki yanımda götürmüştüm.
* Yak sürülerine dikkat etmekte yarar var. Yollarında giderken bir anda dehşet verici boynuzlarıyla üstünüze geliveriyorlar. Eşekler de birbirine ikili atabiliyor. Bu yolun görünmez kahramanları, her an faydalanmanıza niye olabilir.
* İstikrarınızı sağlamanıza yardımcı olan sopa yani ‘baton’ olmadan bu yol bitmezmiş. Uygun ki Katmandu’dan bir tane almışım.
* Düzgün bir bot kaide.