Uzun müddettir birlikte kamp yaptığım askerlik arkadaşım Alper Cerik, tabiat ve dağ tutkumuzu birlikte ileriye götürmeyi planladığımız genç arkadaşım Mert Temeller, Alper’in baldızı His Atalay, liseden beri arkadaşım olan İlkay Tuncay’la bir arada iki geceyi kampta geçirmeyi planlayarak heyecanla yola çıkıyoruz. Geçen yılki deneyimlerimizden dersler aldık. Ekipmanımız soğuğa daha uygun; daha hazırlıklıyız…
Benim çadırım standart. İçinde beni kardan üstte tutacak bir kampet (kurulduğunda şezlonga benzeyen bir yatak) ve sıfırın altında 9 dereceye kadar konfor sağlayan bir uyku tulumum var. Ayrıyeten çadırımı gerektiğinde kısa bir süre ısıtabilmesi için gazla çalışan küçük ısıtıcı ve uyku tulumunun ortasında ayaklarımı sıcak tutabilmesi için termofor aldım. Ne olur ne olmaz diyerek yazın kullandığım ikinci bir uyku tulumunu da attım çantama. Alper, His ve Mert’in bana emsal bir sistemleri var. İlkay ise bu sene çadırını soba yakacak biçimde hazırlıyor. Cuma sabahı İstanbul’dan yola çıkıyoruz. Hafta sonu bütün Türkiye için verilen ağır kar yağışı bilgisi bir heyecan yaratıyor. Bu sene güç koşullarda kendimizi test etme manasında da daha heyecanlıyız.
Burak Özberk (solda) ve arkadaşları kar yürüyüşünü düşen kar tanelerinin sesinin duyulduğu ıssız yollarda yaptı.
Bolu’ya ulaştığımızda hava açık ve yağışsız. Kamp için belirlediğimiz Göksu Tabiat Parkı’na yakın yerimize yanlışsız giderken bir noktadan daha sonra ilerleyemiyoruz. Dörtçeker araçlarımız bulunmasına karşın, uzunca bir müddetdir temizlenmediği için biriken karda gitmemiz mümkün değil. Bir an evvel yeni bir kamp yeri belirliyor ve Kartalkaya yolu üstündeki Sarıalan’dan Saraycık Yaylası tarafına gerçek dönüyoruz. Saraycık Göleti kenarında, dev çam ağaçları altında nispeten düz bir alan bulup kampımızı buraya kurmaya karar veriyoruz.
Karları ez, ateşi yak, çadırı kur
Vardığımız andan itibaren başlayan kar yağışıyla birlikte biz de hummalı çalışmamızı hızlandırıyoruz. Hava kararmadan, neredeyse 1 metreyi bulan kar yığınını ezip düzleştirmeli, kamp ateşi için hazırlık yapmalı, çadırları kurmalı, ekipmanı otomobilden kamp alanına taşıyıp yemek hazırlıklarını bitirmeliyiz. Hedikleri ayağıma takarak kar ezme sürecini yapıyorum. daha sonra da herkes üzere çadırımı kurmaya geçiyorum. Bu kısım hayli kıymetli; çadırın dört taraftaki iplerini ağaçlara bağlıyorum ve çadır eteklerini de karla örtüyorum. bu biçimdece fırtınaya karşı tedbirimi alırken, karı kullanarak izolasyon yapıyorum… Kamp ateşi, akşam yemeği ve sonraki gün yapacaklarımızın planı derken çadırlarımıza çekiliyoruz. Zifiri karanlık…
Gece sıfırın altında 10 derecelerde geçiyor. Soğuğun uyku tulumumun limitlerini zorlamasından dolayı, 3-4 sefer üşüyerek uyanıyorum. Kampetin üzerine mat koymadığım için karın soğukluğu altımdan rahatsız ediyor… Sabah erkenden uyanıyoruz. Gece yağan kar, çadırın üstünde birikmiş. Beyaz krallık artık tam manasıyla ortama hükmediyor. Soğukta uyku tulumundan çıkmak kar kampının en sıkıntı anları. Mert, Alper ve His geceyi rahat geçirdiklerini söylüyorlar. Mert’in çadır direklerinin kimileri gece kırılmış. İlkay ise ateş etrafına epeyce mutsuz geliyor. Kampeti çadıra sığmamış. Geceyi tabana koyduğu matın üzerinde geçirmiş. Sobayla ısınmaya çalışsa da hayli üşüdüğünü ve kalamayacağını söylüyor.
“Sıfırın altında 15’lere kadar soğuyacak havada geceyi nasıl geçireceğim telaşı yaşadım.”
Seçim ve test fazlaca kıymetli
Ekipmanın gerçek seçilmesinin ve önce test edilmesinin kıymetini bir sefer daha görüyoruz. İlkay’ı öğleyin uğurlayıp kamp alanında 4 kişi kalıyoruz. Burada yapılacak en hoş aktiflik yürüyüş. Saraycık Yaylası’ndan Sarıalan’a kar yağışı altında yürüyüp Köroğlu Konağı’nda mola veriyoruz. Gidiş ve dönüş yolu boyunca yaz-kış yaylada kalan köpekler bize eşlik ediyor. Kar tanelerinin ayak izlerimizi saniyeler ortasında yok ettiği bir yürüyüşle, bir yıllık meditasyonumuzu yapıyoruz… Yağan karın sesini duyabilecek kadar sessiz bir ortam. Kampa döndüğümüzde daha soğuk bir gecenin bizi beklediğini biliyoruz. Akşam yemeğinin verdiği güçle ateş etrafında yağan karın altında sohbet ediyoruz.
Çadırlara dağıldığımızda, sıfırın altında 15’lere kadar soğuyacak havada gece için telaşlıyım. Kampetin üzerine bu sefer matı koyup getirdiğim ikinci uyku tulumunu birincinin üstüne giyiyorum. Gözümü kapatmamla uykuya dalıyor ve saat 9’a kadar uyanmıyorum… Hiç üşümeden geçen bir gecenin sabahında zinde bir biçimde kamp ateşinin başına oturuyorum. Kar yağarken ortaya çıkan güneşe hakikat ağaçların içinden şöyleki bir bakınca anlıyoruz ki bu yağış daha fazla sürecek. Toplanma 2 saat sürüyor. Gelecek yılki kamp için yanımıza daha az şey almaya karar veriyoruz. Üşümek hoştur ısınacağını biliyorsan, aç kalmak hoştur yemek yiyeceğini biliyorsan ve kar kampı hoştur sonunda sıcak yuvana döneceğini biliyorsan… Bolu Tüneli’nde vakit kaybetsek de makul bir saatte konutumuza varıyoruz, memnunuz…
Benim çadırım standart. İçinde beni kardan üstte tutacak bir kampet (kurulduğunda şezlonga benzeyen bir yatak) ve sıfırın altında 9 dereceye kadar konfor sağlayan bir uyku tulumum var. Ayrıyeten çadırımı gerektiğinde kısa bir süre ısıtabilmesi için gazla çalışan küçük ısıtıcı ve uyku tulumunun ortasında ayaklarımı sıcak tutabilmesi için termofor aldım. Ne olur ne olmaz diyerek yazın kullandığım ikinci bir uyku tulumunu da attım çantama. Alper, His ve Mert’in bana emsal bir sistemleri var. İlkay ise bu sene çadırını soba yakacak biçimde hazırlıyor. Cuma sabahı İstanbul’dan yola çıkıyoruz. Hafta sonu bütün Türkiye için verilen ağır kar yağışı bilgisi bir heyecan yaratıyor. Bu sene güç koşullarda kendimizi test etme manasında da daha heyecanlıyız.
Burak Özberk (solda) ve arkadaşları kar yürüyüşünü düşen kar tanelerinin sesinin duyulduğu ıssız yollarda yaptı.
Bolu’ya ulaştığımızda hava açık ve yağışsız. Kamp için belirlediğimiz Göksu Tabiat Parkı’na yakın yerimize yanlışsız giderken bir noktadan daha sonra ilerleyemiyoruz. Dörtçeker araçlarımız bulunmasına karşın, uzunca bir müddetdir temizlenmediği için biriken karda gitmemiz mümkün değil. Bir an evvel yeni bir kamp yeri belirliyor ve Kartalkaya yolu üstündeki Sarıalan’dan Saraycık Yaylası tarafına gerçek dönüyoruz. Saraycık Göleti kenarında, dev çam ağaçları altında nispeten düz bir alan bulup kampımızı buraya kurmaya karar veriyoruz.
Karları ez, ateşi yak, çadırı kur
Vardığımız andan itibaren başlayan kar yağışıyla birlikte biz de hummalı çalışmamızı hızlandırıyoruz. Hava kararmadan, neredeyse 1 metreyi bulan kar yığınını ezip düzleştirmeli, kamp ateşi için hazırlık yapmalı, çadırları kurmalı, ekipmanı otomobilden kamp alanına taşıyıp yemek hazırlıklarını bitirmeliyiz. Hedikleri ayağıma takarak kar ezme sürecini yapıyorum. daha sonra da herkes üzere çadırımı kurmaya geçiyorum. Bu kısım hayli kıymetli; çadırın dört taraftaki iplerini ağaçlara bağlıyorum ve çadır eteklerini de karla örtüyorum. bu biçimdece fırtınaya karşı tedbirimi alırken, karı kullanarak izolasyon yapıyorum… Kamp ateşi, akşam yemeği ve sonraki gün yapacaklarımızın planı derken çadırlarımıza çekiliyoruz. Zifiri karanlık…
Gece sıfırın altında 10 derecelerde geçiyor. Soğuğun uyku tulumumun limitlerini zorlamasından dolayı, 3-4 sefer üşüyerek uyanıyorum. Kampetin üzerine mat koymadığım için karın soğukluğu altımdan rahatsız ediyor… Sabah erkenden uyanıyoruz. Gece yağan kar, çadırın üstünde birikmiş. Beyaz krallık artık tam manasıyla ortama hükmediyor. Soğukta uyku tulumundan çıkmak kar kampının en sıkıntı anları. Mert, Alper ve His geceyi rahat geçirdiklerini söylüyorlar. Mert’in çadır direklerinin kimileri gece kırılmış. İlkay ise ateş etrafına epeyce mutsuz geliyor. Kampeti çadıra sığmamış. Geceyi tabana koyduğu matın üzerinde geçirmiş. Sobayla ısınmaya çalışsa da hayli üşüdüğünü ve kalamayacağını söylüyor.
“Sıfırın altında 15’lere kadar soğuyacak havada geceyi nasıl geçireceğim telaşı yaşadım.”
Seçim ve test fazlaca kıymetli
Ekipmanın gerçek seçilmesinin ve önce test edilmesinin kıymetini bir sefer daha görüyoruz. İlkay’ı öğleyin uğurlayıp kamp alanında 4 kişi kalıyoruz. Burada yapılacak en hoş aktiflik yürüyüş. Saraycık Yaylası’ndan Sarıalan’a kar yağışı altında yürüyüp Köroğlu Konağı’nda mola veriyoruz. Gidiş ve dönüş yolu boyunca yaz-kış yaylada kalan köpekler bize eşlik ediyor. Kar tanelerinin ayak izlerimizi saniyeler ortasında yok ettiği bir yürüyüşle, bir yıllık meditasyonumuzu yapıyoruz… Yağan karın sesini duyabilecek kadar sessiz bir ortam. Kampa döndüğümüzde daha soğuk bir gecenin bizi beklediğini biliyoruz. Akşam yemeğinin verdiği güçle ateş etrafında yağan karın altında sohbet ediyoruz.
Çadırlara dağıldığımızda, sıfırın altında 15’lere kadar soğuyacak havada gece için telaşlıyım. Kampetin üzerine bu sefer matı koyup getirdiğim ikinci uyku tulumunu birincinin üstüne giyiyorum. Gözümü kapatmamla uykuya dalıyor ve saat 9’a kadar uyanmıyorum… Hiç üşümeden geçen bir gecenin sabahında zinde bir biçimde kamp ateşinin başına oturuyorum. Kar yağarken ortaya çıkan güneşe hakikat ağaçların içinden şöyleki bir bakınca anlıyoruz ki bu yağış daha fazla sürecek. Toplanma 2 saat sürüyor. Gelecek yılki kamp için yanımıza daha az şey almaya karar veriyoruz. Üşümek hoştur ısınacağını biliyorsan, aç kalmak hoştur yemek yiyeceğini biliyorsan ve kar kampı hoştur sonunda sıcak yuvana döneceğini biliyorsan… Bolu Tüneli’nde vakit kaybetsek de makul bir saatte konutumuza varıyoruz, memnunuz…