Tonya’daki Kadıralak Yaylası’nın alameti farikası mavi yıldız çiçekleri. Memleketler arası Bern Sözleşmesi’ne imza atarak kuşağı tükenme tehlikesi altındaki bu çiçeğin korunmasına yemin ettiğimizi okuyorum… İlgimi çekiyor o minik mavi yıldızlar ve görmeye gitmedilk evvel biraz araştırma yapıyorum. Türkiye’de dört yerde yetişiyormuş; hatta biri İstanbul’daki Menekşe Deresi etrafı… İnanamıyorum, aslına bakarsan arasam da bulamıyorum. Dere bile kalmamış, ıslah edilmiş, betonla kaplanmış. Başkaları Bursa’da Uluabat Gölü, Balıkesir’de Hıdırlıktepe.
İstanbul’da goremeyince Trabzon’dan haber bekliyorum… Vakfıkebir’de yaşayan arkadaşım Ergin Vakit arayıp “Haydi, mavi yıldız çiçekleri açmış” diyor, yola çıkıyoruz. Navigasyon kusursuz gdolayıyor fakat yaylada telefon çekmiyor.
Bu çiçeklerin açtığı periyotta yaylaya çeşitler oluyor, belediyeyi ve bölgedeki toplumsal medya hesaplarını takibe alın. Mavi yıldız çiçekleri olağanda nisanda açıyor. Hava durumuyla direkt kontaklı olarak nisan öncesini ve daha sonrasını denetim etmek gerek. Çiçekler açtıktan daha sonra iki hafta kalıyor. Tam hakikat vakti tutturmanız epey kıymetli.
Mor Yayla daha yükseklere çıkan yol üzerinde bir mola yeri. Bölgede çadır kurabilirsiniz.
Ezmeyin, koparmayın!
Mavi yıldız çiçeklerinin tehlike kategorisi CR, yani yüksek tehlike altında. Gittiğinizde basmamaya, koparmamaya ihtimam gösterin diye yazıyorum bunları.
Kadıralak Yaylası’na giden üç farklı yol var. Biz Tonya üzerinden gidilen yolu seçiyoruz. Olağanda bu mevsim kar olmaması gerekiyor lakin dediğim üzere havalar değişti. Yaylaya giden yol asfalt fakat bir daha de 4×4 bir araca gereksiniminiz olabilir. Tonya merkeze 9.9 kilometre uzaklıktaki Kadıralak Yaylası’na vardığımızı arkadaşım arabayı park edince anlıyorum. Her yer kar ve sis. Otomobilden inip başta hiç bir şey bakılırsamiyor, üzülüyorum… Biraz ilerleyince karlı toprağı delip çıkmış masmavi çiçekleri görüyorum. Sahiden hoşlar. Beyaz ve mavinin dansı üzere. Mora benziyor rengi. Hatta Kadıralak Yaylası’na Mor Yayla deniyormuş halk içinde. Evvelden yaylalardan inenler burada katırlarını sularmış ve dinlenirmiş. O sebepten ismi Kadıralak Yaylası kalmış.
İsmi mavi lakin mora benziyor rengi. Hatta Kadıralak Yaylası’na Mor Yayla deniyormuş halk içinde.
Başta epeyce az bir yerde var sanıyorum ancak yanılmışım. İlerledikçe çayırlar uzunluğu karların içinden çıkmış mavi yıldızlar var. Çiçek genelde kışın akan, yazın kuruyan küçük ırmakların kenarında yetişiyormuş. Bu yaylanın da buz üzere suları var. O suyun sesinde bir taraf çam ağaçları, bir tarafta mavi yıldız çiçekleri… Bir kartpostalın ortasındayım bir daha. Ne kadar gezdim, ne kadar karlarda yuvarlandım, o masmavi çiçeklerin yanına yattım hatırlamıyorum. Aman yanlış anlamayın, ortalardaki boşluklara yattım! Geçen yıllarde çiçekleri görmeye o kadar hayli kişi gelmiş ki otomobillerini çiçeklerin olduğu yerlere park edip bir de üstünde horon oynamışlar. Çiçekler de olağanda iki hafta kalırken hemencecik kaybolmuş. Ezilmişler yani. Ezmeyelim, koparmayalım. Bakın İstanbul’da yok olmuş.
Yaylayı gezip, en son donmak üzere olduğumuzu fark edip açlıktan da bayılacağımızı anladığımızda Ceset Ahmet’in Yeri’ne gidiyoruz. Yaylada yemek yiyebileceğiniz, çay içebileceğiniz birkaç yer var. Otel yok. Genelde günübirlikçiler geliyormuş. Kamp yapılabiliyor. Kadıralak Yaylası tabiat parkı statüsünde. Girişi fiyatlı diye okudum lakin gittiğimizde kimse yoktu, fiyat ödemedik. Kamp yapmak isteyenleri, karavanıyla gelenleri de bölge halkı doyurur, konuk bile ederler dediler. Ceset Ahmet’in Yeri’nde içeri girince sobanın sıcacık havası vuruyor yüzüme. Bir köşede Karadeniz müzikleri çalıyor. Donmuşum, farkında değilim. Çabucak bir çay veriyorlar bana. Sobanın yanında ısınıp çayımı içerken pencereden Kadıralak Yaylası’nı seyrediyorum.
Olağanda kar olmuyor
Benim talihime karlı halini yakalamak düştü. Olağanda çiçekler açtığında kar olmuyor. Ben bu halini de hayli seviyorum. Artık yaylaya veda vakti geliyor. Çektiğimiz onlarca fotoğraf ve içimize çektiğimiz tertemiz yayla havasıyla dönüşe geçiyoruz. Dönüşte farklı bir yoldan iniyor ve yöre halkının Seyir Kayası dediği yerde duruyoruz. Oradan Tonya’yı doruktan seyredip günü batırıyoruz. Görüntü nitekim nefis. Dönüş sırasında yolumuzun üzerindeki bir şelaleyi de ziyaret ediyoruz. Karadeniz’de o kadar fazlaca şelale var ki buna isim bile vermemişler.
Bu yılki çiçek mevsiminin hemilk öncesinde yazdım izlenimlerimi ki siz de Mor Yayla’yı bu yıl rotanıza alın. Orada adım izlerinden öbür bir şey bırakmayın; adımlarınıza da dikkat, bu narin çiçeğin üzerinde olmasın!
İstanbul’da goremeyince Trabzon’dan haber bekliyorum… Vakfıkebir’de yaşayan arkadaşım Ergin Vakit arayıp “Haydi, mavi yıldız çiçekleri açmış” diyor, yola çıkıyoruz. Navigasyon kusursuz gdolayıyor fakat yaylada telefon çekmiyor.
Bu çiçeklerin açtığı periyotta yaylaya çeşitler oluyor, belediyeyi ve bölgedeki toplumsal medya hesaplarını takibe alın. Mavi yıldız çiçekleri olağanda nisanda açıyor. Hava durumuyla direkt kontaklı olarak nisan öncesini ve daha sonrasını denetim etmek gerek. Çiçekler açtıktan daha sonra iki hafta kalıyor. Tam hakikat vakti tutturmanız epey kıymetli.
Mor Yayla daha yükseklere çıkan yol üzerinde bir mola yeri. Bölgede çadır kurabilirsiniz.
Ezmeyin, koparmayın!
Mavi yıldız çiçeklerinin tehlike kategorisi CR, yani yüksek tehlike altında. Gittiğinizde basmamaya, koparmamaya ihtimam gösterin diye yazıyorum bunları.
Kadıralak Yaylası’na giden üç farklı yol var. Biz Tonya üzerinden gidilen yolu seçiyoruz. Olağanda bu mevsim kar olmaması gerekiyor lakin dediğim üzere havalar değişti. Yaylaya giden yol asfalt fakat bir daha de 4×4 bir araca gereksiniminiz olabilir. Tonya merkeze 9.9 kilometre uzaklıktaki Kadıralak Yaylası’na vardığımızı arkadaşım arabayı park edince anlıyorum. Her yer kar ve sis. Otomobilden inip başta hiç bir şey bakılırsamiyor, üzülüyorum… Biraz ilerleyince karlı toprağı delip çıkmış masmavi çiçekleri görüyorum. Sahiden hoşlar. Beyaz ve mavinin dansı üzere. Mora benziyor rengi. Hatta Kadıralak Yaylası’na Mor Yayla deniyormuş halk içinde. Evvelden yaylalardan inenler burada katırlarını sularmış ve dinlenirmiş. O sebepten ismi Kadıralak Yaylası kalmış.
İsmi mavi lakin mora benziyor rengi. Hatta Kadıralak Yaylası’na Mor Yayla deniyormuş halk içinde.
Başta epeyce az bir yerde var sanıyorum ancak yanılmışım. İlerledikçe çayırlar uzunluğu karların içinden çıkmış mavi yıldızlar var. Çiçek genelde kışın akan, yazın kuruyan küçük ırmakların kenarında yetişiyormuş. Bu yaylanın da buz üzere suları var. O suyun sesinde bir taraf çam ağaçları, bir tarafta mavi yıldız çiçekleri… Bir kartpostalın ortasındayım bir daha. Ne kadar gezdim, ne kadar karlarda yuvarlandım, o masmavi çiçeklerin yanına yattım hatırlamıyorum. Aman yanlış anlamayın, ortalardaki boşluklara yattım! Geçen yıllarde çiçekleri görmeye o kadar hayli kişi gelmiş ki otomobillerini çiçeklerin olduğu yerlere park edip bir de üstünde horon oynamışlar. Çiçekler de olağanda iki hafta kalırken hemencecik kaybolmuş. Ezilmişler yani. Ezmeyelim, koparmayalım. Bakın İstanbul’da yok olmuş.
Yaylayı gezip, en son donmak üzere olduğumuzu fark edip açlıktan da bayılacağımızı anladığımızda Ceset Ahmet’in Yeri’ne gidiyoruz. Yaylada yemek yiyebileceğiniz, çay içebileceğiniz birkaç yer var. Otel yok. Genelde günübirlikçiler geliyormuş. Kamp yapılabiliyor. Kadıralak Yaylası tabiat parkı statüsünde. Girişi fiyatlı diye okudum lakin gittiğimizde kimse yoktu, fiyat ödemedik. Kamp yapmak isteyenleri, karavanıyla gelenleri de bölge halkı doyurur, konuk bile ederler dediler. Ceset Ahmet’in Yeri’nde içeri girince sobanın sıcacık havası vuruyor yüzüme. Bir köşede Karadeniz müzikleri çalıyor. Donmuşum, farkında değilim. Çabucak bir çay veriyorlar bana. Sobanın yanında ısınıp çayımı içerken pencereden Kadıralak Yaylası’nı seyrediyorum.
Olağanda kar olmuyor
Benim talihime karlı halini yakalamak düştü. Olağanda çiçekler açtığında kar olmuyor. Ben bu halini de hayli seviyorum. Artık yaylaya veda vakti geliyor. Çektiğimiz onlarca fotoğraf ve içimize çektiğimiz tertemiz yayla havasıyla dönüşe geçiyoruz. Dönüşte farklı bir yoldan iniyor ve yöre halkının Seyir Kayası dediği yerde duruyoruz. Oradan Tonya’yı doruktan seyredip günü batırıyoruz. Görüntü nitekim nefis. Dönüş sırasında yolumuzun üzerindeki bir şelaleyi de ziyaret ediyoruz. Karadeniz’de o kadar fazlaca şelale var ki buna isim bile vermemişler.
Bu yılki çiçek mevsiminin hemilk öncesinde yazdım izlenimlerimi ki siz de Mor Yayla’yı bu yıl rotanıza alın. Orada adım izlerinden öbür bir şey bırakmayın; adımlarınıza da dikkat, bu narin çiçeğin üzerinde olmasın!