Lapa lapa kar yağarken mağarada yürüyüş…

Oylum

Global Mod
Global Mod
Uludağ’a kaymak için gitmiştim… Bembeyaz kar görünümüne karşı sıcak salebimi yudumlarken Boytrek yürüyüş kümesinin İstanbul’dan İnegöl, Oylat’a geldiğini okuyorum telefonumdaki bildiriden. Uzun vakittir görmek istediğim ancak daima ertelediğim Oylat Mağarası ve Oylat Şelalesi yürüyüşünü kaçıramam değil mi? Çabucak tanıdıklarımı arayarak İstanbul’dan yola çıkan kümeye Oylat Mağarası kısmından katılmamız konusunda sözleşiyoruz.


Sapaklara dikkat!

Sabah kendi aracımızla yola düşüyoruz. Bir orta uyuyakalıyorum; gözümü açtığımda her yer pamuk pamuk kar olmuş. Anayollar açık ancak orta yollar için lastiklere çorap giydiriyoruz. Zincirden çok bu kar çorapları epeyce daha pratik. Takması çıkarması kolay ve zincirle gidilemeyen asfalt yollarda bile rahat ilerleyebiliyorsun. Bu ortada anayoldan giderken sapağı kaçırmamaya bakın. Biz kaçırdık çünkü. Navigasyon yeni rota belirlese de köy yollarına girmek pek akıl kârı değil. Oylat Mağarası’na vardığımızda kümenin geldiğini görüyorum. Mağara giriş fiyatı 7.5 lira. Aracınız yoksa İnegöl merkezden kalkan servislerle gidebiliyormuşsunuz. Oylat Mağarası sportif değil turistik bir ziyaret noktası. İçindeki yürüyüş platformları ve ışıklandırmasıyla kolay kolay geziliyor.


750 metre uzunlukta ve 95 metre yükseklikte, oluşumunu tamamlamış fosil mağara, Türkiye’nin sayılı büyükleri içinde. İçeride çokça sarkıt, dikit, sütun, duvar, perde damlataşları ve damlataş havuzları var. Yürü yürü bitmiyor. O dışarıdan gördüğümüz dağın içi tam mağaraymış halbuki. Bir orta kendimi ‘Indiana Jones’ sinemalarının içine düşmüş üzere hissediyorum. Tırman tırman bitmiyor, her yer sarkıt. Mağara iki kısım; birinci galeri daracık, ikinci galeri epeyce geniş; çökmelerin ve sarkıtların olduğu kısım. Ben en çok girişteki dar koridoru sevdim. Bir kanyon üzere adeta. Mağaranın ortasında yarasalar yaşıyormuş lakin biz nazaranmedik. Muhakkak bir noktadan daha sonrasına geçiş müsaadesi yok. Mağaranın ortasından dışarı o karlı görüntüye bakmak fazlaca hoş.

Şelalesini de görmeli

Mağarayla kaplıcaların olduğu bölge epeyce uzak değil. Araçları kaplıca bölgesine park edip asıl emelimiz olan Oylat Şelalesi’ne hakikat yürüyüşümüze başlıyoruz. Parkın ortasından geçip ilerlediğinizde şelale yolunu kolaylıkla bulabilirsiniz. Şelaleye gidiş geliş toplam 7 kilometre. Karlı havalarda bu stil yürüyüşler epeyce kolay olmayabilir. Bastığınız yerin altını goremediğiniz için burkulma, kayma yaşayabilirsiniz. Herkes kendi hudutlarını bilir. Şayet yürüyüş tecrübeniz yoksa karlı bir havada bu yürüyüşü yapmayın. Hele yalnız başınıza asla denemeyin. Çünkü kimi yerleri çok zorlayıcı. Ağır ve temkinli biçimde ilerliyoruz. Önümdeki hanımefendi, kayma endişesinden kara o denli bir kuvvetle basıyor ki bastığı yer göçüyor. Şayet biraz çevikseniz, epey yük vermeden ceylan üzere seke seke ilerlerseniz risksiz yürüyebilirsiniz. Yeni yağan kar kadar hoş bir görüntü yok benim için. Tabiat ana işbaşında. Kuru kollara düşen karlar bir dantel üzere… Bu beyaz dünyada dereden akan su ve o suyun sesi terapi yapıyor güya…

Dünya siyah-beyaz olmuş ve renkli kalan tek şey bizlermişiz… Canlı bir tablonun ortasındayız. Olağan hava kaidelerinde yarım saatte yürünebilen şelaleye 1.5 saatte lakin ulaşabiliyoruz. Şelale tüm coşkusuyla çağlıyor bu bembeyaz dünyada. Kardan sebep yanına kadar gidemesek de karşıdan seyretmek epeyce hoş. Dönüş yoluna biraz çabukla çıkıyoruz zira belediyenin işlettiği kaplıca saat 4’te kapanıyormuş. Oylat’taki oteller 3-4 günden aşağı rezervasyon kabul etmiyor. Bilhassa hafta sonları dışarıdan günübirlik müşteri almıyor. Belediyenin işlettiği yerin paklık sebebiyle uzun saatler kapanması, kapanış saatine de yalnızca bir saat kalması hevesimizi kaçırıyor. Belediye tesisinde çalışanların da çok kaba olduklarını söz etmem gerek… “Ne yapalım?” diye dönüp dururken bitişikteki otelin aile havuzları olduğunu öğreniyoruz. İki kişilik olağan havuzlu odada iki saat kalabileceğimizi söylüyorlar. Termal için kâfi bir süre.

“Öl yat” demişler

Rivayet o ki Tekfur’un kızı amansız bir hastalığa yakalanıyor ve en son buraya getiriliyor. Son günlerini yaşadığına inanarak “Öl yat” diyorlar ancak kızı şifalı sular yardımıyla düzgünleşiyor ve bölge ün salıyor. İsmi vakit içinde Olyat’a dönüşüyor. Kaplıcanın şifası saymakla bitmiyor. Ayrıyeten içme kürleri de yapılıyor. Radyoaktif sıcak sular kümesine dahil olan kaplıcanın bir epeyce rahatsızlığa yeterli geldiği düşünülüyor. Sıcak suların memnunlukla bir ilgisi var. Bu bile kâfi bence… Olağanda 2 saat olan süremiz, hava kurallarından dolayı kimsecikler gelemeyince esnek oluyor. Kimse bize dokunmuyor. Bir gün evvelce kayakta tutulan kaslarımın üstüne bir de şelale yürüyüşü ve soğuk eklenince bu sıcacık sular, saunalar, buhar odaları cennet üzere geliyor bana.

“Sıcacık sulardan çıktık, binanın içi de fazlaca sıcak, dışarıda kar var, hasta oluruz” diye düşünmeyin. Saçlarınızı âlâ kurutup çıktığınızda o soğuk hava mis üzere geliyor beşere. Küçük çarşıda ekmekten mayoya her şey satılıyor. Kaplıcaların olduğu bölgede pideci bile var lakin epey geç kalmak istemediğimizden fırından kocaman bir ekmek alıyoruz, kasaptan sucuk. hayatımda yediğim en hoş sucuk ekmek ve müzikler eşliğinde yola koyuluyoruz. Bir gün kayak, sonraki gün şelale yürüyüşü ve daha sonrasındaki kaplıca tecrübesi bizi arınmış bir vücut ve başla yolluyor İstanbul’a. kimi vakit hoş şeyler epey yakınımızda olabilir. Kâfi ki isteyelim.
 
Üst