Transaksiyonların tahlili Ben yeterliyim lakin sen yetersizsin…
Kendisine bakım veren bireyler tarafınca -ağırlıklı ebeveynleri tarafınca- uzun mühlet makûs muameleye maruz kalan çocuk, hayat konumunu bir süre daha sonra -ben yeterliyim lakin sen yetersizsin- diye isimlendirdiğimiz ömür konumuna çevirir. Bu çocuklar doğdukları andan itibaren şiddet ortamına doğarlar ve irtibat lisanları şiddet olur. Anne ve baba yalnızca şiddet gösterdiklerinde çocukla irtibata geçerler. Çocuk da, çabucak hemen konuşmaya başlamadığı kelamsız periyotta, şiddeti içselleştirir ve irtibat lisanı şiddet olur.
Kırılmış kaburgalar, ezilmiş böbrekler ve kafatası çatlakları, yeni yürümeye başlayan çocuğa neler hissettirir?
Şiddete maruz kalmadığı vakit çocuk kendini âlâ hisseder. Lakin yine şiddet dolu ebeveyni ile karşılaşacağı niyeti onu dehşete düşürür. Kendi ile baş başa uygun olma hali onda “ben yeterliyim” hissini oluştururken, ebeveyni ile tekrar müsabaka telaşı onda “sen yetersizsin” duygusu uyandırır. İşte bu kriminal konumdur.
Biroldukca şiddet, cinayet, taciz, azap dışa vurumu gösteren, vicdan mahrumu şahısların, erken çocukluk hikayesinin temelini maalesef bu taşlar oluşturur. Fizikî tacizi deneyimlemiş olan çocuk, beraberinde hayatta kalabilmiş ve yoluna devam edebilmiş olmayı da tecrübeler. Lakin yetişkin periyoda geldiğinde ise öç almaya başlar. Kendisi haklıdır lakin diğerleri haksızdır. Vicdan yoktur, zira erken çocukluk periyodunda oluşmamıştır. Kendisini haklı gördüğü için, harekete geçirdiği fizikî tacizlerde karşı taraf kusurludur. En uç nokta cinayettir, işlediği cinayetlerde de kendince haklıdır.
Tedavileri en sıkıntı kümedir, hatta neredeyse imkansızdır. Zira kendileri kâfi diğerleri yetersiz ömür konumuna sahip oldukları için terapistlerini de yetersiz görürler ve ıslah olmayı reddederler.
Piaget “Çocukluğun birinci iki yılında duyuşsal hareket periyodu, zekanın gelişmesi ve bu devrin karşılıklı değerlendirmeleri, çocuğu mantıksal fikrin hudutlarında bir istikrar durumuna ulaştırır” demektedir. bu vakitte çocuk kendi ömür konumunu oluşturur, kendi ve öbürleri hakkında bir yargıya varır. Doğduğunda çocuk yetersizdir, bakım veren kafidir. Bakım verenin, erken çocukluk periyodunda çocuğa verdiği sevgi, şefkat, ilgi, çocukta karşı tarafın kâfi ancak kendisinin yetersiz olduğu hayat durumu hissini oluşturur. Bu konum doğum ve bebekliğin getirdiği mantıklı bir sonuçtur. Zira yeni tabiatın temasa ve bakıma muhtaçlığı vardır. Çocuk ağladığında ve muhtaçlıkları giderildiğinde, ona uygulanan temas çocukta, karşı tarafın kâfi olduğu hissini oluşturur. Fakat çocuk, bakım vereni tarafınca fizikî ve duygusal gereksinimleri karşılanmazsa, bir de üstüne fizikî tacize maruz kalırsa, yetişkinliklerinde sıhhatsiz bireylere dönüşecekleri üzere, sayılarındaki artış ile toplum da sıhhatsiz bir hale dönüşmeye başlar.
Transaksiyonların Tahlili ismi verilen ve Dr. Eric Bern tarafınca geliştirilen bu olgu, bilhassa terapistlerin patolojik süreçlerini yönetmelerine ışık tutmaktadır. Lakin asıl husus bu patolojilerin önünü kesebilmektir. Aktüel bir husus olan fizikî taciz diye isimlendirdiğimiz ve çocuğu erişkinliğinde öç almaya iten erken çocukluk periyodunda oluşan bu hisleri, cezalandırma yollarından fazla, temelde sorunu nasıl çözeceğimizi toplum olarak düşünmek ve kurgulamak, bu patolojilerin oluşmasının önüne geçecektir. Öncelikle aile ruh sıhhati, anne baba okulları üzere kurumları devlet eliyle çoğaltarak, aileleri çabucak hemen çocuk sahibi olmadan eğitime tabi tutmak ve çocuk doğumundan itibaren, fizikî sıhhatinin denetiminin yanı sıra ruh sıhhatini ve yeşerdiği ortamları da denetim altında tutmak, bu yaraya bir nebze merhem olacaktır.
Kendisine bakım veren bireyler tarafınca -ağırlıklı ebeveynleri tarafınca- uzun mühlet makûs muameleye maruz kalan çocuk, hayat konumunu bir süre daha sonra -ben yeterliyim lakin sen yetersizsin- diye isimlendirdiğimiz ömür konumuna çevirir. Bu çocuklar doğdukları andan itibaren şiddet ortamına doğarlar ve irtibat lisanları şiddet olur. Anne ve baba yalnızca şiddet gösterdiklerinde çocukla irtibata geçerler. Çocuk da, çabucak hemen konuşmaya başlamadığı kelamsız periyotta, şiddeti içselleştirir ve irtibat lisanı şiddet olur.
Kırılmış kaburgalar, ezilmiş böbrekler ve kafatası çatlakları, yeni yürümeye başlayan çocuğa neler hissettirir?
Şiddete maruz kalmadığı vakit çocuk kendini âlâ hisseder. Lakin yine şiddet dolu ebeveyni ile karşılaşacağı niyeti onu dehşete düşürür. Kendi ile baş başa uygun olma hali onda “ben yeterliyim” hissini oluştururken, ebeveyni ile tekrar müsabaka telaşı onda “sen yetersizsin” duygusu uyandırır. İşte bu kriminal konumdur.
Biroldukca şiddet, cinayet, taciz, azap dışa vurumu gösteren, vicdan mahrumu şahısların, erken çocukluk hikayesinin temelini maalesef bu taşlar oluşturur. Fizikî tacizi deneyimlemiş olan çocuk, beraberinde hayatta kalabilmiş ve yoluna devam edebilmiş olmayı da tecrübeler. Lakin yetişkin periyoda geldiğinde ise öç almaya başlar. Kendisi haklıdır lakin diğerleri haksızdır. Vicdan yoktur, zira erken çocukluk periyodunda oluşmamıştır. Kendisini haklı gördüğü için, harekete geçirdiği fizikî tacizlerde karşı taraf kusurludur. En uç nokta cinayettir, işlediği cinayetlerde de kendince haklıdır.
Tedavileri en sıkıntı kümedir, hatta neredeyse imkansızdır. Zira kendileri kâfi diğerleri yetersiz ömür konumuna sahip oldukları için terapistlerini de yetersiz görürler ve ıslah olmayı reddederler.
Piaget “Çocukluğun birinci iki yılında duyuşsal hareket periyodu, zekanın gelişmesi ve bu devrin karşılıklı değerlendirmeleri, çocuğu mantıksal fikrin hudutlarında bir istikrar durumuna ulaştırır” demektedir. bu vakitte çocuk kendi ömür konumunu oluşturur, kendi ve öbürleri hakkında bir yargıya varır. Doğduğunda çocuk yetersizdir, bakım veren kafidir. Bakım verenin, erken çocukluk periyodunda çocuğa verdiği sevgi, şefkat, ilgi, çocukta karşı tarafın kâfi ancak kendisinin yetersiz olduğu hayat durumu hissini oluşturur. Bu konum doğum ve bebekliğin getirdiği mantıklı bir sonuçtur. Zira yeni tabiatın temasa ve bakıma muhtaçlığı vardır. Çocuk ağladığında ve muhtaçlıkları giderildiğinde, ona uygulanan temas çocukta, karşı tarafın kâfi olduğu hissini oluşturur. Fakat çocuk, bakım vereni tarafınca fizikî ve duygusal gereksinimleri karşılanmazsa, bir de üstüne fizikî tacize maruz kalırsa, yetişkinliklerinde sıhhatsiz bireylere dönüşecekleri üzere, sayılarındaki artış ile toplum da sıhhatsiz bir hale dönüşmeye başlar.
Transaksiyonların Tahlili ismi verilen ve Dr. Eric Bern tarafınca geliştirilen bu olgu, bilhassa terapistlerin patolojik süreçlerini yönetmelerine ışık tutmaktadır. Lakin asıl husus bu patolojilerin önünü kesebilmektir. Aktüel bir husus olan fizikî taciz diye isimlendirdiğimiz ve çocuğu erişkinliğinde öç almaya iten erken çocukluk periyodunda oluşan bu hisleri, cezalandırma yollarından fazla, temelde sorunu nasıl çözeceğimizi toplum olarak düşünmek ve kurgulamak, bu patolojilerin oluşmasının önüne geçecektir. Öncelikle aile ruh sıhhati, anne baba okulları üzere kurumları devlet eliyle çoğaltarak, aileleri çabucak hemen çocuk sahibi olmadan eğitime tabi tutmak ve çocuk doğumundan itibaren, fizikî sıhhatinin denetiminin yanı sıra ruh sıhhatini ve yeşerdiği ortamları da denetim altında tutmak, bu yaraya bir nebze merhem olacaktır.