Kendimi kabul ediyorum… Hayatla baş etme usulün sen küçük bir çocukken öbürleri tarafınca garipsenir ve sana tuhaf gözüyle nazaran bir süre boyun eğici şeman sana bunun gerçek olduğunu söyler. Sende kendini artık “kusurlu” görmeye başlarsın. Bu tıpkı otizmli bir çocuğun her insanın kendisine “tuhaf, problemli, bi garip çocuk” gözüyle bakmasıyla birebirdir. İnsanların gözündeki o yargıyı silemediğin için kabul edersin. Lakin kendinde var olan hayatla baş etme metodunu de silip atamazsın. O senin bir parçandır zira. Bâtın saklı kimseye göstermeden birebir metodu kullanarak hayatla baş etmeye devam edersin. daha sonra bir gün otizmli bir gencin üniversiteyi kazanması üzere, şizofren bir ressamın uygun eserler çıkarması üzere ya da paranoyak bir müellifin tek solukta okunan ansiklopedi kalınlığında kitaplar yazması üzere hayatla baş etme sistemin oburlarının takdiri ve alkışını kazanmaya başlar. Bu sefer yine sorgularsın kendini. Bir vakit içinder sana “ vah vah yazık!” gözüyle bakanlar artık “oooo… O büyük bir dahi! Çok zeki olduğundan bu biçimdeymiş esasen!” gözüyle bakmaya başlarlar. Bir vakit içinder sende “kusur” olarak gördükleri ve gösterdikleri şeyi artık “yetenek” olarak görür ve sana da o denli gösterirler. halbuki sen hayatla baş etme yolunla ne yerilmek ne de övülmek istersin. Ne yerin tabanına soksunlar seni ne de göğe çıkarsınlar. Aradığın tek şek SAKİN BİR KABÜLDÜR!